1. اوراق‌ مشارکت‌ طبق‌ اصول‌ اسلامی‌ منتشر می‌گردند و بر مبنای‌ سرمایه‌گذاری‌ در پروژه‌های‌ اقتصادی‌ با نرخ‌ بازدهی‌ مثبت‌ می‌باشند و سود آن‌ها بین‌ سرمایه‌گذاران‌ و منتشر کننده‌ اوراق‌ (کسی‌ که‌ مسئول‌ تکمیل‌ پروژه‌ است) تقسیم‌ می‌شود.

1. برای‌ هر مورد، منتشر کننده‌ باید حداقلی‌ از سود قابل‌ حصول‌ از پروژه‌ مورد نظر را ضمانت‌ کند.

1. اوراق‌ باید به‌ منظور تامین‌ مالی‌ پروژه ای‌ خاص‌ باشند و در جای‌ دیگر نمی‌توانند استفاده‌ شوند.

بقیه ویژگی های اوراق مشارکت همانند اوراق قرضه متعارف می باشد. با توجه به تعاریف بالا تفاوت ذاتی اوراق مشارکت با اوراق قرضه به روشنی مشخص می شود. اوراق مشارکت سندی ما بین دو شریک است که در طرحی مشخص سرمایه گذاری می کنند و طبق توافق، سود به دست آمده را بین خود تقسیم می کنند، هر چند حداقلی از سود به وسیله یک شریک تضمین شده است. ولی اوراق قرضه سندی مابین قرض دهنده و قرض گیرنده می باشد که برای آن بهره معینی تضمین شده است و قرض گیرنده می تواند آن را برای هر امری به مصرف برساند. نکته ای که در اینجا مطرح می شود این است که آیا اوراق مشارکت می تواند جانشین خوبی برای اوراق قرضه باشد و همه وظایف آن را به خوبی انجام دهد؟ با توجه به وضعیت انتشار اوراق مشارکت در ایران و با توجه به تعریف این اوراق به نظر می رسد جواب این سوال منفی است. هر چند اوراق مشارکت توانسته است قسمتی از وظایف اوراق قرضه را انجام دهد و تا حدی جای خالی آن را پر کند، ولی ایرادات و نقایص قابل تاملی دارد.
در تعریف اوراق مشارکت آمده است که این اوراق می تواند به وسیله بخش خصوصی و دولتی منتشر شود، ولی در این مدت که از تعریف اوراق مشارکت گذشته است، استقبال بخش خصوصی از این اوراق تقریباً برابر صفر بوده است. عدم استقبال بخش خصوصی از این اوراق می تواند ناشی از عوامل مختلفی مانند هزینه بر بودن این اوراق، الزام شرکت ها نسبت به تضمین پرداخت اصل و سود پول در ازاى انتشار اوراق مشارکت پیش از تاریخ سررسید و عدم معامله بر اساس نرخ بهره واقعی بازدهی سرمایه گذاری باشد. یکی از تفاوت های اساسی بین اوراق قرضه و اوراق مشارکت در همین قسمت مشخص می شود. اوراق قرضه فقط در زمان سررسید قابل بازخرید است، و پیش از زمان سررسید فقط قابلیت معامله در بازار ثانویه را دارد، ولی اوراق مشارکت در هر زمان قابل بازخرید است. این نکته یکی از موارد مهم برای استقبال نکردن شرکت ها از اوراق مشارکت میباشد، زیرا شرکت های غیر دولتی همانند دولت این توانایی را ندارند که در هر زمان اوراق مشارکت را بازخرید کنند و در بهترین شرایط تنها با به ثمر نشستن سرمایه گذاری و در زمان سررسید اوراق می توانند آن ها را بازخرید کنند.
یکی دیگر از ناکارامدی های اوراق مشارکت در مورد شرکت هایی است که احتیاج به تامین مالی در غیر امور توسعهای دارند. فرضاً اگر شرکتی احتیاج به نقدینگی برای رفع مشکلات جاری خود داشته باشد نمی تواند از اوراق مشارکت استفاده کند، زیرا در تعریف این اوراق آمده است که این اوراق باید برای تامین مالی پروژه ای خاص باشند و نمی توانند در امور دیگر مورد استفاده قرار گیرند. در حالی که بسیاری از مشکلات بنگاه های اقتصادی مربوط به سرمایه در گردش و نقدینگی جاری است.
ایراد دیگر در مورد این اوراق این است که آیا به راستی می توان گفت که سود این اوراق قطعی نیست و علیالحساب است؟ هنگامی که سود پرداخت شده این اوراق دقیقاً برابر آن چیزی است که اعلام می شود و هیچگاه کمتر یا بیشتر از آن مقدار نمی شود، می تواند شبهه ربوی بودن این اوراق را دامن زند، که این امر خود باعث عدم استقبال بسیاری از افراد جامعه می شود. شاید یکی از عوامل عدم استقبال از این اوراق در سال های اخیر و به فروش نرفتن قسمتی از این اوراق علاوه بر پایین بودن بازده آن نسبت به سایر دارایی ها، همین موضوع باشد. به طوری که عملکرد شش ماهه نخست سال ۱۳۸۶، دولت، بانک مرکزی و شرکت‌ها در عرضه اوراق مشارکت حاکی از آن است که حدود ۳۰ درصد از اوارق مشارکت منتشر شده در این مدت به فروش نرسیده است.
همه موارد گفته شده در بالا نقایص اوراق مشارکت به عنوان یک ابزار تامین مالی بود، در حالی که چند سالی است بانک مرکزی از اوراق مشارکت به عنوان وسیله ای برای جمع آوری نقدینگی نیز استفاده می کند، که این موضوع خود از جهات دیگری قابل بررسی است. هر چند اوراق مشارکت در ایران از سال ۱۳۷۰ و با فروش اوراق مشارکت طرح نواب به وسیله شهرداری تهران متولد شد، اما اوراق مشارکت بانک مرکزی، پدیده برنامه سوم توسعه بود. در این برنامه، روشن شد که وضعیت بانک‌های دولتی از نظر کفایت سرمایه نامناسب است و بانک مرکزی ایران از مجلس وقت مجوز قانونی گرفت تا با انتشار اوراق مشارکت و گرداوری نقدینگی، منابع مالی لازم برای افزایش سرمایه بانک‌ها را فراهم آورد تا بانک‌ها بتوانند نرخ‌های کفایت سرمایه را رعایت کنند. بدین‌ ترتیب، بانک مرکزی به صادرکننده اوراق مشارکت بدل شد. این اقدام، مبتنی بر تجارب متعارف دنیا نبود. در جهان امروز، کمتر مشاهده می‌شود که بانک‌های مرکزی خود راساً اوراق قرضه منتشر کنند و چنین اقدامی در موارد معدودی رخ می‌دهد. خرید و فروش اوراق قرضه توسط بانک‌های مرکزی مربوط به عملیات بازار باز است. در این عملیات، بانک‌های مرکزی شروع به خرید اوراق قرضه منتشر شده توسط خزانه دولت می‌کنند تا نقدینگی را وارد اقتصاد کنند و برعکس شروع به فروش اوراق قرضه دولتی می‌کنند، تا نقدینگی را از اقتصاد جمع کنند. به نظر می رسد این روند انتشار اوراق مشارکت بوسیله بانک مرکزی یکی دیگر از ایرادهای این اوراق باشد که احتیاج به بازنگری اساسی دارد. بازنگری نخست ‌باید این باشد که بانک مرکزی به جای انتشار اوراق مشارکت، وارد عملیات بازار باز شده و با خرید و فروش اوراق منتشره توسط دولت نقدینگی را کنترل کند. بانک مرکزی نباید بانی صدور اوراق باشد، بلکه کار بانک مرکزی ‌باید محدود به کنترل نقدینگی و از جمله خرید و فروش اوراق مشارکتی باشد که خزانه صادر کرده است، زیرا یکی از راه های صحیح و متداول اعمال سیاست پولی، عملیات بازار باز است که بوسیله خرید و فروش اوراق قرضه دولتی حاصل می شود و بانی نشر اوراق قرضه شدن فقط در شرایط خاص رخ می دهد. همچنین اوراق مشارکت فعلی چیزی چندان متفاوت با اسکناس نیست. نقدینه‌‌ای است که بهره نیز به آن تعلق می‌گیرد که این خود پدیده‌ای منحصر به ‌فرد است. بازنگری دوم نیز باید این باشد که اوراق مشارکت فقط در زمان سررسید بازپرداخت شود و غیر از پرداخت برگههای سود و بازپرداخت اصل در سررسید، دولت هیچ مسئولیت دیگری نداشته باشد و این اوراق پیش از زمان سررسید فقط در بازار ثانویه قابل معامله باشد.
با توجه به همه مباحث بالا، به نظر می رسد اوراق مشارکت به تنهایی نمی تواند جایگزینی کامل برای اوراق قرضه باشد و باید علاوه بر بررسی و رفع نقایص آن، به دنبال معرفی و استفاده از ابزار جدید مالی بود که هم بتواند جایگزینی مناسب برای اوراق قرضه باشد و هم علاوه بر شرعی بودن مشکلات اوراق مشارکت را نداشته باشد.
۳-۴- ویژگی های صکوک، تفاوت ها و شباهت های آن با اوراق قرضه
همانطور که مشخص است اوراق صکوک اجاره بر اساس قرارداد اجاره تعریف شده است، به همین دلیل با شناخت بیشتر از قرارداد اجاره، می توان شناخت بهتری از اوراق صکوک اجاره و ویژگی های آن به دست آورد. برخی از ویژگی های قرارداد اجاره به این شرح است:

1. قرارداد اجاره در مورد فروش دارایی مورد اجاره، برای موجر (اجاره دهنده) محدودیتی به وجود نمی‌آورد. یعنی موجر می‌تواند دارایی را بفروشد بدون این که به قرارداد اجاره خللی وارد شود، زیرا اجاره از عقود لازم است و

• در طی تمرینات قدرتی، سرعتی، استقامتی، هوازی و کشش باید حرکات به صورت آهسته و کنترل شده باشد تا سبب آمادگی کامل بدنی شود.

• در حین انجام تمرینات حتما تنفس را کنترل نموده یعنی هنگامی که در حال انجام یک حرکت هستید در هنگام بیشترین فشار، عمل دم را انجام دهید سپس مقداری نفس حبس شود و در هنگام کاهش فشار عمل بازدم انجام شود.  کنترل تنفس یعنی انجام تنفس درست دم و بازدم در جای خود و رعایت کامل زمان دم و بازدم یعنی هرچه مقدار عمل دم باشد باید مقدار حبس ۳ برابر آن و عمل بازدم ۲ برابر آن باشد. (صالحی و همکاران، ۱۳۹۲)

ﺗﻤﺮﻳﻨﺎت ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ، در ﭘﻴﺸﮕﻴﺮی از آﺳﻴﺐ و ﺗﻮاﻧﺒﺨﺸﻲ ﻧﻘﺶ دارد. ﺗﻤﺮﻳﻨﺎت ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ از ﻃﺮﻳﻖ اﻓﺰاﻳﺶ ﻗﺪرت ﻋﻀﻠﻪ، ﺗﻮان، ﺳﺮﻋﺖ، ﻫﺎﻳﭙﺮﺗﺮوﻓﻲ، اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻋﻀﻼﻧﻲ، ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺣﺮﻛﺘﻲ، ﺗﻌﺎدل و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ، ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﻲ در ﺑﻬﺒﻮد ﻋﻤﻠﻜﺮد ورزﺷﻲ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارد. ﺑﺮای ﻧﻴﻞ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻫﺪاف در ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺗﻤﺮﻳﻨﻲ ﻗﺪرﺗﻲ ﻃﺮاﺣﻲ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺗﻤﺮﻳﻨﻲ ﺿﺮوری اﺳﺖ. (Kraemer WJ and Ratamess NA. 2004)
ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ در اﺟﺮای تمرینات ورزﺷﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرآﯾﯽ و ﻋﻤﻠﮑﺮد دﺳﺘﮕﺎهﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺪن ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد. ﻗﺪرت ﯾﮏ ﻋﻀﻠﻪ ﺑﺎ ﺳﻄﺢ ﻣﻘﻄﻊ ﻋﺮﺿﯽ ﯾﺎ ﻗﻄﺮ آن در ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ و ﻋﻀﻠﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻗﻮﯾﺘﺮ ﺑﻮدن آن ﻋﻀﻠﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﻮﺟﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﭘﺮوﺗﺌﯿﻦ ﻫﺎی اﻧﻘﺒﺎﺿﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد و آن ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻮان ﻋﻀﻠﻪ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺑﺮد.( رابرز و همکاران،۱۳۸۴)
ﻗﺪرت ﻋﻀﻼﺗﯽ را ﻣﯽ ﺗﻮان از ﻃﺮﯾﻖ ﻫﻤﻪ ﻧﻮع اﻧﻘﺒﺎﺿﺎت ﻋﻀﻼﻧﯽ به طور ﻣﻌﻨﯽ داری اﻓﺰاﯾﺶ داد و
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻗﺪرت ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻪ ﻧﻮع ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد. انواع اﻧﻘﺒﺎﺿﺎت ﻋﻀﻼﻧﯽ عبارتند از:

• اﯾﺰوﻣﺘﺮﯾﮏ

در اﯾﺰوﻣﺘﺮﯾﮏ یا ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﻫﻢ ﻃﻮل ﻧﯿﺮوی ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﺎﺑﻞ روﯾﺘﯽ در ﻣﻔﺼﻞ اﻓﺰاﯾﺶ
ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻢ ﻃﻮل، زﻣﺎﻧﯽ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻧﯿﺮوی ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻀﻼت ﺑﺎﺷﺪ و در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺗﻨﺶ ﻋﻀﻠﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﮑﻠﯽ در ﻣﻔﺼﻞ و ﯾﺎ ﻃﻮل ﻋﻀﻠﻪ ﺑﺘﺪرﯾﺞ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. به عنوان مثال زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺮد ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ درب ﻗﻔﻞ ﺷﺪه را ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﻓﺸﺎر ﺑﺎز ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﯾﺎ ﯾﮏ وزﻧﻪ ۵۰ ﮐﯿﻠﻮﮔﺮﻣﯽ را ﺑﻄﻮر ﺛﺎﺑﺖ ﻧﮕﻪ دارد. ﻗﺪرت ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻢ ﻃﻮل ﺑﻪ زاوﯾﻪ ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد به عنوان ﻣﺜﺎل اﮔﺮ در زاوﯾﻪ ۹۰ درﺟﻪ آرﻧﺞ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯿﺪ ﻗﺪرت ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه درﻫﻤﺎن زاوﯾﻪ و ۲۰ درﺟﻪ ﮐﻤﺘﺮ و ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ آن ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻧﻮع اﻧﻘﺒﺎﺿﺎت ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺷﺪت اﻧﺠﺎم ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ روز و ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ در روز اﻧﺠﺎم ﺷﻮﻧﺪ. ﯾﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﻫﻢ ﻃﻮل ﮐﻪ ﻗﺪرت را ﺑﻄﻮر ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ اﻓﺰاﯾﺶﻣﯽ دﻫﺪ.

• ﺗﻌﺪاد ﺗﮑﺮار ﮐﻢ : ( ۵ – ۳ ) ﺗﮑﺮار اﻧﻘﺒﺎض ﻃﻮﻻﻧﯽ ( ۳۰ – ۱۰ ) ﺛﺎﻧﯿﻪ

• ﺗﻌﺪاد ﺗﮑﺮار زﯾﺎد : ( ۳۰ – ۱۰ ) ﺗﮑﺮار اﻧﻘﺒﺎض ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺪت ( ۵ – ۳ ) ﺛﺎﻧﯿﻪ ( ﻋﺒﺎدی ﻗﻬﺮﻣﺎنی، ۱۳۸۹)

تمامی فرم های تمرینی مثل تمرینات ایزومتریک هوازی قدرتی و انعطافی ممکن است اثر آن چنان مثبتی روی قلب نداشته باشد ولی قطعا روی سایر اعضای بدن اثر بارزی دارد و همین باعث می شود تمامی بخش های بدن در شرایط خوبی به سر برند و آن به این معنی است که قلب دیگر نیاز به انجام کار سخت و پرحجم جهت پمپ کردن خون و مواد مغذی ندارد و بسیار به راحتی و سهولت و بدون هیچگونه فشاری اعمالش را انجام می دهد. (صالحی و همکاران، ۱۳۹۲)در نتیجه قلب دچار آسیب و فرسودگی کمتری
می شود. افزایش بیش از حد وزن سبب انجام فشار و قدرت غیرضروری بر روی قلب می شود که نتیجه آن کاهش عملکرد قلب به مرور زمان است. در این تمرینات نیرو به بدن اعمال می شود بدون آنکه مفاصل و اعضای بدن حرکت نماید، مثل آنکه با دست به دیوار فشار وارد نماییم. بنابراین کار عضلات موجب اختلال در مفاصل و احیاناً فشار استخوان بر استخوان نمی شود. برای مثال در دردهای کمر، فرد به پشت می خوابد و عضلات خود را منقبض کرده و همزمان کمر خود را به زمین فشار می دهد. حال بدون آنکه مهره های بیمار حرکت کند، عضلات کمر و شکم تقویت می شود. عیب این روش آن است که اولاً اراده قوی
می خواهد و ثانیاً فشارهای انقباضی با تشخیص فرد انجام می شود و نمی توان آن را اندازه گیری و تنظیم نمود و نهایتاً انجام آن نیاز به حوصله فراوان دارد. (ویلمور و دیوید ال، ۱۳۸۵)

• اﯾﺰوﺗﻮﻧﯿﮏ

اﯾﺰوﺗﻮﻧﯿﮏ یا ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﻫﻢ ﺗﻨﺶ، ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ آن ﻧﯿﺮوی ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد ﺣﺮﮐﺖ در ﻣﻔﺼﻞ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ اﻟﺒﺘﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ، ﻣﺘﻐﯿﺮ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت
ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﺑﺎ وزﻧﻪ ( ﻫﺎﻟﺘﺮ و دﻣﺒﻞ ) اﺳﺘﻔﺎده از دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺎی ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ و ﯾﺎ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از وزن ﺑﺪن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺜﻞ : دراز و ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﻨﺎی ﺳﻮﺋﺪی.
(۱۹۹۶٫Abbost D ,Abocher CH)
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺷﺪت و ﻓﺸﺎری ﮐﻪ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ و ﻋﺮوق و ﻋﻀﻼت وارد ﻣﯽ آورد ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎدی ﺑﺮ ﮔﺮم ﮐﺮدن و ﺳﺮد ﮐﺮدن ﻣﯽ ﺷﻮد. در این تمرینات نیروی ثابتی به بدن وارد می شود و اعضای بدن این نیروی ثابت را در بدن جابجا می کند. (صالحی و همکاران، ۱۳۹۲) مثل تمرین با وزنه یا قرار دادن وزنه روی شانه و نشستن و برخاستن با آن. تمرین های ایزوتونیک مثل کار با دستگاه های معمولی بدن سازی، هالتر، وزنه، شنا روی دست و بالا رفتن از طناب،گو اینکه به تقویت عضلات کمک می نماید، اما به دلیل آنکه در برخی زوایای حرکت مفصل، نیروی بیش از حد وارد می کند و در برخی زوایا نیروی کمتر از حد، اولاً ممکن است سبب آسیب دیدگی عضلات و رباط ها در برخی زوایای حرکت و ثانیاً سبب عدم تقویت در برخی زوایای دیگر شود. ( ﻋﺒﺎدی ﻗﻬﺮﻣﺎنی، ۱۳۸۹

• اﯾﺰوﮐﯿﻨﺘﯿﮏ

اﯾﺰوﮐﯿﻨﺘﯿﮏ روش ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻧﯿﺮوی ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد ﺣﺮﮐﺖ در ﻣﻔﺼﻞ اﻓﺰاﯾﺶ
ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ اﻟﺒﺘﻪ در ﺣﺎﻟﺘﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺛﺎﺑﺖ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﺘﻐﯿﺮی ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺷﺪ. از دﯾﺪﮔﺎه ﻋﻠﻤﯽ اﯾﻦ ﻧﻮع ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﻣﻮﺛﺮﺗﺮﯾﻦ راه اﻓﺰاﯾﺶ ﻗﺪرت ﻋﻀﻼﻧﯽ اﺳﺖ زﯾﺮا اﯾﻦ ﻧﻮع ﺗﻤﺮﯾﻦ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻃﻮل ﺣﺮﮐﺖ ﻋﻀﻠﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﯿﺮوی ﺑﯿﺸﯿﻨﻪ ای را ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﺪ. (ویلمور و دیوید ال، ۱۳۸۵) اﻧﻔﺒﺎﺿﺎت درون ﮔﺮا زﻣﺎﻧﯽ رخ
ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﺎرﻫﺎی ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺿﻤﻦ اﻧﻘﺒﺎض ﮐﻮﺗﺎه ﺷﻮﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﯾﮏ وزﻧﻪ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻋﻀﻠﻪ
دوﺳﺮ ﺑﺎزوﯾﯽ. اﻧﻘﺒﺎﺿﺎت ﺑﺮون ﮔﺮا زﻣﺎﻧﯽ رخ ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﻃﻮل ﺗﺎرﻫﺎی ﻋﻀﻼﻧﯽ در ﺣﯿﻦ اﻧﻘﺒﺎض اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﺑﻨﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردن وزﻧﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻀﻠﻪ دوﺳﺮ ﺑﺎزوﯾﯽ.

• غیر ورزشکار و تمرین نکرده. برای این منظور ۳۲ نفر دانشجو با میانگین سن ۲۴/۱±۹۴/۲۴ سال و میانگین قد ۰۷/۷±۰۹/۷۶ سانتی متر و میانگین وزن ۰۱/۱۱±۹۱/۷۱ کیلوگرم از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه ۱۲، ۹ و ۱۱ نفره تمرین استقامتی، مقاومتی و موازی قرار گرفتند و به مدت ۸ هفته تمرین کردند. تمرینات گروه استقامتی دویدن روی نوار گردان با
  ۶۵ تا ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب و به مدت ۱۶ تا ۳۰ دقیقه، و گروه مقاومتی تمرین وزنه در
  ۴ حرکت با ۶۵ تا ۸۰ درصد حداکثر قدرت در مدت مشابه بود. گروه موازی ترکیبی از تمرینات استقامتی و مقاومتی را با حجم و شدت های ذکر شده اجرا کرد. آزمون زیر بیشینه جرج و آزمون وینگیت برای ارزیابی توان هوازی و بی هوازی و یک تکرار بیشینه برای قدرت بیشینه و درصد چربی
  با استفاده از چین پوستی سه نقطه ای در آزمون اولیه، پیش آزمون(پس از دوره تمرین) و پس آزمون
  (پس از ۸ دقیقه بی تمرینی) محاسبه شد. تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی
  بن فرونی و LSD برای مقایسه درون گروهی و روش تجزیه و تحلیل واریانس یکراهه (ANOVA) و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه بین گروهی استفاده شد. بعد از ۸ هفته بی تمرینی در مقایسه درون گروهی در گروه استقامتی کاهش معنی داری در max ، قدرت مطلق پایین تنه (اسکوات) و قدرت نسبی بالا تنه (پرس سینه) و افزایش معنی داری درصد چربی بدن مشاهده شد. بی تمرینی در گروه مقاومتی و موازی تغییرات معنی داری بر max ، قدرت مطلق و نسبی بالا تنه و پایین تنه و درصد چربی بدن نشان داد. تفاوت معنی داری در درصد تغییرات پس آزمون نسبت به پیش آزمون در
  متغیر های اندازه گیری شده در بین گروه ها مشاهده نشد. بنابراین چنین نتیجه گیری شد که میزان کاهش در متغیر های ذکر شده در بی تمرینی کوتاه مدت صرف نظر از تمرین استقامتی، مقاومتی و موازی روند یکسانی دارد. ترکیب تمرین مقاومتی و استقامتی در حفظ سازگاری های به دست آمده نیز تفاوتی ایجاد نمی کند. به هر حال اثر بی تمرینی بلند مدت باید بررسی شود.

• معصومه حسینی و همکاران در سال ۱۳۸۹، در پژوهشی به بررسی تاثیر تمرینات استقامتی، قدرتی و موازی بر عملکرد قلب دختران دانشگاهی پرداختند. در حقیقت هدف پژوهش بررسی تاثیر تمرینات استقامتی، قدرتی و موازی بر عملکرد قلب دختران دانشگاهی بود. بدین منظور
  ۳۹ دانشجوی دختر غیر ورزشکار با میانگین سنی۵۸/۲±۲۴ سال و قد ۲/۸±۱۶۱ سانتی متر و وزن ۶۱/۱۴±۸/۵۶ کیلوگرم با سلامت کامل قلبی – عروقی به صورت تصادفی و در چهار گروه کنترل(n=9)، تمرین استقامتی (n=10)، تمرین قدرتی (n=10) و تمرین موازی (n=10)
  قرار گرفتند. برنامه استقامتی در هفته اول شامل دویدن با شدت ۶۵ درصد ضربان قلب بیشینه روی نوار گردان الکترونیکی به مدت ۱۶ دقیقه بود که هفته هشتم به تدریج به ۸۰% MHR و
  مدت ۳۰ دقیقه رسید. برنامه تمرینی قدرتی عبارت بود از اجرای حرکات پرس پا، پرس سینه، کشش زیر بغل و کش پشت ساق پا. حرکات در هفته اول با ۵۰% یک تکرار بیشینه در دو نوبت با ۱۰ تکرار اجرا شد که به ۸۰% RM1 در سه نوبت با ۶ تکرار در هفته هشتم رسید. برنامه تمرین موازی ترکیب تمرینات استقامتی و قدرتی در هر نوبت تمرین بود. برنامه تمرین گروه ها سه روز
  در هفته انجام شد. در شرایط استراحت، تعداد ضربان قلب، اندازه فواصل PR و QT، فاصله قطعه ST از خط پایه، زمان افت سرعت(DT) و درصد کسر تخلیه ای آزمودنی ها با روش الکتروکاردیوگرافی و اکوکاردیوگرافی اندازه گیری شد. فشاز خون دیاستولی، سیستولی و
  max با استفاده از نوار گردان و برنامه تمرینی بروس نیز ارزیابی شد. یافته های پژوهش نشان داد کاهش ضربان قلب و فشار خون سیستولی، افزایش فاصله PR و max ، کاهش فشار دیاستولی گروه استقامتی معنی دار بود که در مقایسه بین گروهی در ۴ متغیر اول تفاوت ها معنی دار شد. در گروه قدرتی ضربان قلب و فشار خون سیستولی افزایش معنی داری نشان داد که در مقایسه بین گروهی تفاوت ها معنی دار شد. در گروه موازی مقدار max افزایش
  معنی داری داشت که در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی دار بود. بنابراین چنین نتیجه گیری شد که انجام تمرین استقامتی پس از تمرین قدرتی موجب ظهور ترکیبی از سازگاری های حاصل از تمرینات استقامتی و قدرتی در قلب و حذف برخی تأثیرات ناخواستۀ تمرینات قدرتی بر قلب
  می شود.

• گائینی و همکاران در سال۱۳۸۹ در پژوهشی به مطالعه تأثیر ۸ هفته تمرین هوازی تناوبی و یک دوره بی تمرینی پس از آن بر ساختار و عملکرد بطن چپ پرداختند. در این تحقیق ۱۰ دانشجوی مرد غیر ورزشکار داوطلبانه انتخاب شدند و در برنامه تمرینی ۸ هفته ای، هفته ای ۳ روز با شدت ۷۰ درصد ضربان قلب بیشینه شرکت کردند. پس از ۸ هفته، آزمودنیها ۴ هفته در بی تمرینی
  به سر بردند. در هر جلسه، تمرین دوی تناوبی در ۵ مرحله ۹ دقیقه ای که بین آن ها ۴ دقیقه استراحت غیرفعال بود، انجام شد. با روش اکوکاردیوگرافی پس از ۸ هفته تمرین تناوبی بین ضخامت دیواره بین دو بطن، درصد کسر کوتاه شدن وکسر تزریقی نسبت به قبل از تمرین تفاوت معنی داری و بین قطر پایان دیاستولی بطن چپ، قطر پایان سیستولی بطن چپ، ضخامت دیواره خلفی بطن چپ، قطر دهلیز چپ، قطر دهانه آئورت، ضربان قلب، فشارخون دیاستولی و فشارخون سیستولی تفاوت غیرمعنی داری وجود داشت. همچنین، بین قطر پایان دیاستولی بطن چپ، ضخامت دیواره خلفی بطن چپ، قطردهلیزچپ، درصد کسر کوتاه شدن وکسر تزریقی پس از
  ۴ هفته بی تمرینی نسبت به ۸ هفته تمرین تفاوت معنی داری و بین قطر پایان دیاستولی
  بطن چپ، ضخامت دیواره خلفی بطن چپ، قطر دهانه آئورت، ضربان قلب، فشارخون دیاستولی و فشارخون سیستولی تفاوت غیرمعنی داری وجود داشت. نهایتاً نشان داده شد، ۸ هفته تمرین هوازی تناوبی و یک دوره بی تمرینی پس از آن می تواند بر ساختار و عملکرد بطن چپ قلب مردان سالم غیر ورزشکار تأثیر گذارد.

• اراضی و همکاران در سال۱۳۹۱؛ در پژوهشی به مقایسه تأثیر یک دوره تمرینات ترکیبی
  (مقاومت – هوازی) و هوازی بر حداکثر مصرفی، نیمرخ لیپیدی، قند خون و فشار خون
  مردان میانسال دارای عوامل خطرزای قلبی-عروقی پرداختند. در این مطالعه ۲۹ مرد داوطلب تمرین نکرده با دامنه سنی ۳۶ الی ۵۶ سال شرکت داده شدند. آزمودنی ها به طور تصادفی در یکی از سه گروه هوازی، ترکیبی (هوازی و مقاومتی) و کنترل قرار گرفتند، قبل و بعد از دوره تمرینی، شاخص توده بدن، نسبت کمر به لگن، گلوکز، فشار خون و نیمرخ لیپیدی آزمودنی ها، اندازه گیری شد. مدت زمان برنامه تمرینی برای هر گروه ۸ هفته و هر هفته ۳ جلسه بود. داده های به دست آمده با استفاده از روش آماری t همبسته و تحلیل واریانس، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بعد از تمرینات هوازی و ترکیبی، سطوح تری گلیسیرید، کلسترول ام، لیپوپروتئین کم چگال، لیپوپروتئین پر چگال و گلوکز خون، تغییر معنی داری یافت. اما بین گروه هوازی و ترکیبی تفاوت معنی داری در TC، LDL، TG، HDL، گلوکز، فشار خون سیستولی، دیاستولی و میانگین فشار سرخرگی، مشاهده نشد. همچنین آزمودنی های هر دو گروه تجربی، افزایش معنی داری را در حداکثر اکسیژن مصرفی نشان دادند. نهایتاً چنین نتیجه گیری شد که با وجود آنکه هر کدام از این تمرین ها، فواید ویژه خود را دارند، هر دو نوع تمرین سبب کاهش عوامل خطرزای بیماری های قلبی-عروقی در مردان غیر فعال می شوند.

۲-۳-۲ مطالعات خارجی

• هیکسون[۲۴] و همکاران در سال ۱۹۸۰، از اولین پژوهشگرانی بودند که اثر برنامه های همزمان قدرتی و استقامتی را بررسی کردند. در این پژوهش، مردان دانشگاهی شرکت کننده در فعالیت های تفریحی در سه گروه تمرینات قدرتی (۵ روز در هفته)، استقامتی (۶ روز در هفته) و ترکیبی از تمرینات قدرتی و استقامتی را به مدت ۱۰ هفته انجام دادند. بعد از ۱۰ هفته، گروه ترکیبی با وجود افزایش ۳۸ درصدی قدرت پایین تنه، تداخل در توسعه قدرت آنها نسبت به وزن بدن تغییری نکرد. نتایج تحقیقات max نسبت به گروه قدرتی را تجربه کردند، اما سال و همکارانش نشان دادند تمرینات قدرتی و استقامتی همزمان، هیچ گونه تأثیرات تداخلی بر بهبود قدرت ندارد، در حالی که اجرای این تمرینات توسعه استقامت را در مقایسه با گروه استقامتی به مخاطره می اندازد.

• پژوهش های گوناگونی همچون پژوهش های هیکسون در سال ۱۹۸۰؛ کرامر[۲۵] و همکاران در سال ۱۹۹۵؛ دولزال و پوتیجر[۲۶] در سال ۱۹۹۸؛ لوریت[۲۷] و همکاران در سال ۱۹۹۹، بل[۲۸] و همکاران در سال ۲۰۰۰، نشان داده است پاسخ های سازگاری بدن ارتباط ویژه ای با نوع برنامه تمرینی
  مورد استفاده دارد. سازگاری های متفاوت و متضاد ناشی از تمرینات استقامتی و مقاومتی، برای برخی از ورزشکارانی که هم توان هوازی بیشینه(max ) و هم قدرت در موفقیت و برتری آنها نقش دارد، در به کارگیری روش های تمرینِ متفاوت به دلیل ترس از به خطر افتادن سازگاری های تمرینی مطلوب تردید دارند نتایج برخی تحقیقات، نشان میدهد پیشرفتهای حاصل از اجرای همزمان این دو نوع برنامه تمرینی، نسبت به اجرای یک نوع برنامه تمرینی واحد ممکن است تأثیرات تداخلی داشته باشد.

• فرکتیچ و همکاران در سال ۱۹۹۸، در پژوهشی که بر روی زنان مسن که ۱۲ هفته تمرین موازی و یا استقامتی انجام دادند، دریافتند، میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه استقامتی ۲۵% و گروه ترکیبی ۳۰% افزایش نشان داد. اما کسر تخلیه و برون ده قلبی نسبت به قبل از تمرین تغییری نشان نداد.

• پلوایم و همکاران در سال ۲۰۰۰، با مطالعه ۱۴۵۱ ورزشکار رشته های استقامتی، قدرتی و موازی دریافتند بین گروه ها تفاوت معناداری در کسر تخلیه و DT مشاهده نمی شود قطعهی ST ورزشکاران روی خط پایه قرار دارد.

• یکی از عوامل مرتبط با بیماریهای قلبی، فشار خون بالا می باشد و فعالیت ورزشی، یکی از
  روش های غیردارویی جهت درمان پرفشاری خون محسوب می شود. شوارتز و هیرث[۳۲]،
  در سال۱۹۹۵، نشان دادند که فعالیت هوازی با سازگاری های زیادی که به وجود می آورد،
  بر کاهش فشارخون در افراد جوان و مسن، اثر مثبت دارد.

• در رابطه با اثر تمرینات قدرتی بر فشار خون نیز پژوهش هایی انجام شده است. پژوهش هارلی[۳۳] و همکاران در سال ۱۹۸۸ کاهش؛ پژوهش هانتر[۳۴] در سال ۱۹۸۰ افزایش و پژوهش گیلدرز[۳۵] و همکاران در سال ۱۹۹۱ بدون تغییر بودن فشار خون را بعد از تمرینات مقاومتی، نشان داده اند. همچنین، برخی مطالعات نشان داده اند که افزایش فشارخون ناشی از تمرینات مقاومتی، منجر به افزایش فشارخون استراحتی می شود. هانتر[۳۶] و همکاران مشاهده کردند که بالا بودن فشار خون سیستول استراحتی در مردان دوچرخه سوار ناشی از هشت هفته تمرین شدید دوچرخه سواری و مقاومتی است (هانتر و مک کارتی، ۱۹۸۳).

• چنانچه تمرینات استقامتی و مقاومتی همزمان مورد استفاده قرار گیرد، به عنوان تمرینات ترکیبی شناخته می شود. اینگونه تمرینات، اثرات هر دو نوع تمرین استقامتی و مقاومتی را بر نیمرخ لیپیدی و عملکرد عضلانی دارند. در رابطه با مقایسه اثرات تمرین مقاومتی و هوازی بر عوامل خطرزای قلبی عروقی تحقیقاتی انجام پذیرفته است. کائوزا[۳۷] و همکاران در پژوهشی نشان داده شد که تمرینات قدرتی تأثیرگذاری بیشتری نسبت به تمرینات استقامتی بر عوامل متابولیکی دارد
  (کائوزا، ۲۰۰۵). تمرینات ورزشی سازگاری هایی را در بدن به وجود می آورد که از جمله می توان به افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی اشاره کرد. با توجه به اصل اختصاصی تمرین، تمرینات مقاومتی متداول، باعث تغییرات معنیداری در افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی نمی شود، چرا که این گونه تمرینات، سیستم قلبی عروقی را همانند تمرینات استقامتی، درگیر نمیکنند.

• چندین پژوهش اثر تمرین موازی را بر سازگاری های قدرتی و استقامتی مورد بررسی قرار دادند. پژوهش های ماریونا و همکاران در سال ۲۰۰۱؛ بل[۳۸] و همکاران در سال ۲۰۰۳؛ دولزال[۳۹] و همکاران در سال ۱۹۹۸؛ دودلی و جمیل[۴۰] در سال ۱۹۸۵؛ هپل و مکینون[۴۱] در سال ۱۹۹۷؛ کرامر[۴۲] و همکاران در سال ۱۹۹۵ و گلوواکی[۴۳] و همکاران در سال ۲۰۰۴ از جمله این پژوهش ها بودند. برخی یافته های پژوهشی همچون پژوهش های لوریت[۴۴] و همکاران در سال ۱۹۹۹؛ بل و همکاران در سال ۲۰۰۳ و گلوواکی و همکاران در سال ۲۰۰۴ بیانگر آثار مداخله ای تمرین موازی
  بر سازگاری های قدرتی و استقامتی بود. سازگاری های استقامتی در بسیاری از موارد در تضاد با سازگاری های ناشی از تمرین قدرتی است (سیل[۴۵] و همکاران، ۱۹۹۰). تمرین قدرتی نیز تغییراتی را در بدن ایجاد می کند که اغلب در تقابل مستقیم با تغییرات ناشی از تمرین استقامتی قرار دارد. همچنین، بر اساس اصل ویژگی تمرین پیش بینی می شود تمرین موازی در بهبود توان هوازی و قدرت که پیامد هر کدام از تمرینات استقامتی و قدرتی به تنهایی است اختلال ایجاد کند (گلوواکی و همکاران، ۲۰۰۴).

• مطالعۀ تأثیر ترکیب تمرین قدرتی و استقامتی بر توان هوازی و استقامت کوتاه مدت را از سال ۱۹۸۰ هیکسون، روزنکوتر، و براون شروع کردند (هافمن، ۱۳۸۲، ترجمه آقا علی نژاد). بسیاری از پژوهش های اخیر بیان می دارند ترکیب تمرین استقامتی و قدرتی در بهبود عوامل
  آمادگی جسمانی اختلال ایجاد می کند (هافمن، ۱۳۸۲؛ ترجمه آقا علی نژاد؛ مک کورتی[۴۶] و همکاران، ۱۹۹۵).

• در پژوهشی که بر روی ۴۱ مرد غیرورزشکار انجام شد، تودۀ کل و تودۀ بدون چربی بدن به طور معناداری در گروه موازی و قدرتی افزایش و درصد چربی بدن به طور معناداری در گروه موازی و به max استقامتی کاهش یافت. همچنین صورت معنادار فقط در گروه استقامتی افزایش یافت و افزایش معنادار قدرت بیشینه در حرکت پرس سینه و پرس پا در هر سه گروه دیده شد که مقدار آن به طور معناداری در گروههای موازی و قدرتی بالاتر بود (گلوواکی و همکاران، ۲۰۰۴).
  در پژوهش دیگری که روی ۳۰ زن چاق صورت گرفت max در هر دو گروه استقامتی و موازی افزایش معناداری داشت. چربی زیرپوستی و چربی احشایی در گروه موازی کاهش بیشتری را نشان داد و افزایش تودۀ بدون چربی بدن فقط درگروه موازی دیده شد (پارک[۴۷] و همکاران، ۲۰۰۳).

• در پژوهشی روی ۲۶ دانشجو، پس از پایان دورۀ تمرین، افزایش معناداری در قدرت بیشینه در گروههای قدرتی و موازی دیده شد. همچنین max در گروههای استقامتی و موازی افزایش و در گروه قدرتی کاهش معناداری نشان داد ( لوریت و همکاران، ۲۰۰۳)

• لنگ دیو و همکارانش در سال۲۰۰۱، در پژوهش های خود در باب تاثیرات تمرینات موازی و استقامتی بر عملکرد قلب به این نتیجه رسیدند که تشابه تغییرات عملکردی قلبی ناشی از تمرین موازی با تمرین استقامتی بوده است.

• ایورینگ و همکاران در سال ۲۰۰۹؛ بعد از ۱۲ هفته تمرین مقاومتی هیچگونه تغییری در لیپیدهای سرم و عوامل خطرزای قلبی- عروقی مشاهده نکردند، ولی در همان مدت افرادی که تحت تمرینات هوازی قرار گرفته بودند ، TG آنها کاهش یافته بود (ایورینگ، ۲۰۰۹).

• Geir Eithun در سال ۲۰۱۰ در پایان نامه کارشناسی ارشد به بررسی تأثیر تمرینات استقامتی و قدرتی بر روی بیماران با اختلالات مزمن پرداخت. در این پژوهش بیان گردید جذب حداکثر اکسیژن، حداکثر قدرت و میزان اکسیژن مصرفی به ازای مصافت پیموده شده تأثیر بسیار زیادی
  بر روی ظرفیت کار بدنی، عدم کارائی و مرگ و میر دارند. این پژوهش به منظور مقایسه حداکثر تمرین شدید تناوبی و حداکثر تمرین قدرتی در مقابل تمرین شدت متوسط بر روی ()،
  ۱RM و در توان بخشی بیماران با مشکلات ماهیچه ای و استخوانی با هدف بازگشت آن ها به سرکار انجام شد. بدین منظور ۵۸ بیمار با اختلالات ماهیچه ای، استخوانی( متوسط سن
  ۴۵ سال) به صورت تصادفی تمرین های شدید تا ۹۵-۸۵ % از حداکثر ضربان قلب و ۹۵-۸۵ % ۱RM یا تمرینات شدت متوسط، ۵ روز در هفته برای مدت ۴ هفته در مرکز توانمند سازی انجام شد. این پژوهش به این نتیجه رسید که چهار هفته بعد از تمرینات قدرتی ()، ۱RM و به طور چشم گیری بعد از هر دو تمرینات شدید و متوسط بهبود یافتند. نتایج نشان داد که تمرینات شدید به اندازه دو برابر در افزایش ()، ۱RM بعد از ۴ هفته توان بخشی موثر بوده است. ظرفیت کار بدنی افزایش یافته می تواند منجر به افزایش کیفیت زندگی و شاید بازگشت به کار شود.

• Farahani و همکاران در سال ۲۰۱۳ در پژوهشی به بررسی و ارزیابی تأثیر اکوکاردیوگرافی
  برنامه های ورزشی متفاوت بر روی ساختار چپ قلب و عملکرد آن در زنان ورزشکار پرداختند. در این پژوهش بیان گردید برنامه های حرفه ای ورزشی که همراه با دگرگونی ظاهری و عملکرد قلبی باشند به عنوان قلب ورزشکار شناخته می شوند. که با بزرگ شدن سمت چپ قلب همراه هستند. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر صورت ها تمرینات مختلف مانند تمرینات استقامتی، تمرینات قدرتی و تمرینات موازی ( قدرتی و استقامتی) با هم بر روی ساختار قلب انجام شد. ۴۵ داوطلب جوان و ورزشکار خانم برنامه های ورزشی متفاوت شامل تمرینات استقامتی، قدرتی و موازی دریافت کردند. برای مدت ۱۰ هفته تست داپلر اکوکاردیوگرافی برای ارزیابی عملکرد چپ قلب انجام شد. ۴۵ ورزشکار به برنامه ورزشی پایان دادند. متوسط پارامتر های قلبی ورزشکاران به صورت قابل ملاحظه ای قبل از انجام آزمایش خیلی متفاوت از یکدیگر نبودند. متوسط قطر انبساط قلب در بین ورزشکاران گروه قدرتی به طور چشم گیری افزایش یافته بود. متوسط دیواره پشتی به صورت قابل ملاحظه ای در ورزشکاران گروه قدرتی و گروه موازی افزایش یافته بود. متوسط ضخامت دیواره پشتی در ورزشکاران گروه استقامتی کاهش یافته بود. متوسط ضربان قلب به طور چشم گیری بین ورزشکاران گروه های استقامتی و تمرینات موازی کاهش یافته بود. در این پژوهش چنین نتیجه گیری شد که ترکیب هردوی تمرینات استقامتی و قدرتی بیشترین افزایش را در ابعاد داخلی چپ قلب و ضخامت دیواره چپ قلب در بین افراد شرکت کننده آزمایش ایجاد
  می کند.

• مگلهاس و همکاران در سال ۲۰۱۳ در پژوهشی به بررسی تاثیر هم افزایی تمرین استقامتی و هیپوکسی متناوب در عملکرد قلب و پر انرژی میتوکندری و سیگنالینگ پرداختند. در این پژوهش اشاره گردید IHH و تمرینات استقامتی (ET) راهبردهای محفاظتی قلب در مقابل تنش ها
  به شمار می روند. تلفیق میتوکندری نشان دهنده ی یک مرحله مهم از این روند می باشد. این پژوهش به تحلیل چگونگی ترکیب این روش ها پرداخت. بدین منظور دو گروه به گروه های نرمال به کم تحرکی (NS) و حرکات ورزش عادی (NE) هیپوکسیک کم تری (HS) هیپوکسیک ورزشی (HE) دسته بندی شد تا عملکرد قلبی و میتوکندری آن ها مورد بررسی قرار گیرد. در این پژوهش BNP ,VEGF-R2, VEGF-R1, VEGF, GIF- la اندازه گیری شد و توسط اکوکاردیوگرافی و پارامترهای فشار خون دسته بندی شدند. نسبت کنترل تنفسی (RCR) در HE, HS, NE بر عکس NS افزایش یافتند و کمپلکس های ارگانی افراد کم تحرکی هیپوکسیکی را کاهش دادند. هم چنین ANT در HE افزایش یافت. عملکرد میوکارد توسط افزایش بازده قلبی و نرمال سازی شاخص Tei ارزیابی شد. داده ها نشان داد که Et , IHH میتوکندری قلبی بیشتری را با فنوتیپ مقاومتی زیاد به همراه دارند.

• گارزا و همکاران در سال ۲۰۱۳ در پژوهشی به بررسی تأثیرات تمرینات استقامتی و قدرتی بر عملکرد میو کارد و بهبود (پس از سکتهی قلبی) پرداختند. در این پژوهش تأثیر تمرینات استقامتی و قدرتی بر عملکرد میوکارد و اصلاح آن بعد از سکته ی قلبی در دانشگاه تگزاس پس از سکته ی قلبی (MI) مورد ارزیابی قرار گرفت. بنابراین حجم بالای (PV) افزایش یافت و آماس بطن چپ (LV) نیز بدتر شد. با این حال شواهد اظهار شد که تمرینات ورزشی استقامتی بعد از سکتهی قلبی، نتایج مثبتی را بر روی بیمار به همراه دارد. بر عکس تمرینات قدرتی با افزایش هیپرتروفی میدکارد، تأثیری بر PV ندارد. بنابراین در ابتدا، تأثیرات تمرینات ورزشی قدرتی را بر عکس تمرینات ورزشی استقامتی بر عملکرد میوکارد مورد بررسی قرار گرفت. آزمودنی ها به ۴ گروه تقسیم شده اند که شامل: sham (آزمودنی های بدون سکته ی قلبی و بدون ورزش)
  Sed – MI (آزمودنی های دارای سکته ی قلبی، بدون ورزش )، End – ML (همراه با سکتهی قلبی + تمرینات استقامتی و St – Mt ( همراه با سکته ی قلبی و تمرینات قدرتی). تمرینات ورزشی استقامتی و قدرتی با استفاده از تردمیل ها انجام شد. این تمرینات از یک هفته بعد از
  سکته ی قلبی شروع شد تا ۱۰ هفته بعد از آن ادامه یافت گرچه کسر کوتاه شدگی (Fs) در هر دو تمرین ورزش گروه ها، گروه sed – MI به خوبی حفظ شد، اما حجم انتهای دیاستولی بطن چپ به طور معنی داری در گروه MI-ST در مقایسه با گروه MI- End پایین تر بود. علاوه بر این، داده های تحلیلی حجم فشار نشان می دهد که مقادیر ماکزیمم dp/dt به طور معنی دار در گروه MI-ST در مقایسه با گروه MI-End بالاتر می باشد. داده ها نشان داد که تمرینات قدرتی
  مفید تر از تمرینات استقامتی در عملکرد قلبی پس از سکته ی قلبی می باشد.

• الکس و همکاران در سال ۲۰۱۳ تأثیرات تمرینات قدرتی و ورزش های ایروبیک بر عملکرد سمپاتیک رگ های قلبی در بزرگسالان سالم پرداختند. در این پژوهش اشاره گردید ورزش تأثیرات حفاظتی بر قلب دارد (از قلب محافظت می کند) اما مکانیسم های این تأثیرات به طور کلی شناخته شده نمی باشد. سابقاً ما نشان داده ایم که ورزش های ایروبیک نه تنها میزان استراحت ضربان قلبی را کم نمی کند بلکه تنظیمات قلبی را نیز افزایش می دهند. بنابراین ما بر سیستم های عصبی سمپاتیک در این پژوهش بررسی شد که آیا تمرینات ایروبیک منجر به کاهش فعالیت سمپاتیک در زمان استراحت می شوند یا خیر. در این پژوهش به طور تصادفی تأثیرات تمرینات استقامتی بر شاخص های قلبی و تنظیمات سمپاتیک عروقی در ۱۴۹ فرد جوان و سالم مورد بررسی قرار دادیم. شرکت کنندگان قبل و بعد از بررسی مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تمرینات ورزشی ایروبیک تأثیری بر شاخص های قلبی (LF BPV, PEP) در زمان استراحت ندارد. این نتایج
  همچنین نشان داد که در افراد جوان و سالم، تأثیرات حفاظتی تمرینات ایروبیک همانند تغییرات در فعالیت های سمپاتیک در زمان استراحت نمی باشد.

فصل سوم
روش شناسی پژوهش
۱- مقدمه
امروزه با تحولات فراوانی که در زندگی بشر رخ داده و تغییرات چشمگیری که در فعالیت های انسان
رخ داده منجر گشته تا با توجه به این تغییرات و تحولات در سیستم بدن افراد و عملکرد آن ها نیز تغییراتی به وجود آید. در این میان تمرینات ورزشی از جمله عوامل تاثیر گذار بر عملکرد سیستم بدن افراد می باشد. در نتیجه انجام ورزش، جریان خون سریع می شود و از رسوب کردن چربی در جدار سرخرگها جلوگیری به عمل می آید. همچنین ممکن است ورزش سرخرگها را عریض تر و انشعابات آنها را زیادتر کند.