‏قبول اصل مشارکت دربرنامه ریزی و اجرا برای همه سطوح تصمیم گیری

برای دانلود متن کامل این فایل به سایت torsa.ir مراجعه نمایید.

‏تامین و پیش بینی منابع مالی مکفی برای اجرای طرح از طریق منابع معین؛

‏ایجاد ثبات در تصمیم گیری وعدم دخالت سلایق در تصمیمات؛

‏برنامه ریزی همزمان درنظام توسعه روستایی به منظورکنترل تاثیرات سوء ناشی از ایجاد عدم تعاد‏ل های منطقه ای ومهاجرت:

‏وجود برنامه ریزی مداوم و هماهنگ با جریانات، برای حفظ پویایی کامل برنامه ها و طرح های توسعه شهری

‏پذیرش برنامه توسعه راهبردی شهری از جانب ذی نفعان ومخاطبان (دستگاههای اجرایی ‏مرتبط و مردم ) به عنوان سند برنامه لازم الاجرا؛

‏واقعی دیدن پیشنهادهای برنامه وارائه الگوهای ساده، در شکل برنامه های اجرایی و ‏فعالیت ها برای دستیابی به اهداف.

‏نگرش راهبردی بنا به ویژگی ماهوی به شناسایی وتعیین جایگاه شهر درنظام بیرونی و ‏فرصت ها ‏و تهدیدهای خارج از محدوده شهر پرداخته وسعی درتعیین نقش و راهبرد آینده ‏شهردرمنطقه شهری دارد.

‏درصورتی که شرایط وویژگی های موجود نظام برنامه ریزی شهری ایران وخصوصآ ‏محدودیت های موجود در راه توسعه شهری با ایده آل های مطلوب آن مقایسه شود، شکاف ‏عمیقی بین این دو مشاهده می گردد. ولی از آنجا که حل هرمشکلی نیازمند حرکت گام به ‏گام وتدریجی برای رفع آن است، ضروری است که برای پرکردن این شکاف نیز به روند ‏تدریجی متوسل شد: زیرا اصولا انجام هرتحول وتکاملی د‏ر نظام طبیعت، مستلزم حرکت بطئی و آهسته است.
‏دراین روند تدریجی باید به اولویت بندی پیش شرط ها و راه های اقدام برای حل آنها، ‏فکرشود. به عبارتی، انبوه پیش شرط ها با انبوه اقدامات مرتبط، عملا تناقضی را به وجود می آورد که حل آن در کوتاه مدت امکان پذیرنیست و حتی بعضا ممکن است رفع کننده اقدامات دیگر و یا رفع امکانات مطلوب به وجود آمده نیز باشد. بدین ترتیب، اولویت بندی ‏اقدامات لازم درجهت تغییر نظام برنامه ریزی شهری اقدامات مورد نیاز برای ایجاد تغییر در ‏نظام برنامه ریزی طرح های شهری ایران در قالب هر یک از موارد اشاره شده قبلی به شرح زیر است:
‏اقدامات لازم برای رفع مشکلات مبانی نظری طرح های توسعه شهری ایران :

تبدیل الگوی خطی فرایند سه گانه شناخت، تحلیل، طرح به الگوی چرخه ای مبتنی ‏براهداف، راهبرد و سیاست در برنامه ریزی؛ . استفاده از نظریات سیاسی واجتماعی، ‏خصوصا برنامه ریزی دموکراتیک و مشارکت اجتماعی، نیازهای اجتماعی و فرهنگی مردم؛ ‏تهیه برنامه با رویکرد از پائین به بالا، براساس تصمیم سازی و تصمیم گیری؛ – اتکا به اصول ‏توسعه پایدار و توجه به مفاهیم آن؛ – هدف گرا بودن برنامه ریزی شهری در زمینه تدوین ‏اهداف، روش و جمع آوری اطلاعات پایه و تاکید براهداف اجتماعی و فرهنگی ومفاهیم ‏کیفیت زندگی و عدالت اجتماعی.

شناسایی عناصر اصلی ساختارشهری وتهیه طرح براساس وتعیین روابط متقابل بین ‏هریک از مجموعه نظام شهری: . تدوین طرح درچارچوب اهداف ، راهبرد ‏و سیاست های ‏طرح های بالادست؛ . تدوین اهداف، راهبرد وسیاست های مورد نیاز توسعه و عمران شهر و ‏نحوه استفاده از اراضی وفضاهای شهری؛ – توجه به کاربری زمین به عنوان موضوعی محلی وامکان مدیریت آن درطرح (ارائه ضوابط محلی)؛ – ارائه طرح به اقتضای میزان (امکان) ‏مداخله، موضوع مداخله، مکان مداخله (موضعی ، موضوعی)؛ – تاکید برانعطاف یذیری، ‏پویایی واصلاح پذیری طرح های توسعه شهری ویا تجدید نظردرطرح به وسیله مسئولان ‏محلی: . توجه به طراحی شهری با هدف اعتلای کیفیت محیط شهری، پایداری محیط ‏وارزش های استفاده کنندگان؛ – درنظرگرفتن کلیت شهر وبررسی ارتباط بین اجزا وعناصر اصلی آن؛ – تدوین چشم انداز به جای پیش بینی در خصوص آینده نگری و تحلیل؛ – تهیه طرح براساس الگوهای کلی وعام مورد نیاز شهر- و نه صرفآ براساس رعایت مفاد شرح ‏خدمات مشخص؛ – سوق یافتن مطالعات به سمت مباحث علوم اجتماعی و علوم انسانی و تاکید براهداف اجتماعی وفرهنگی همانند کیفیت زندگی، عدالت اجتماعی و نظایراینها؛ ‏تاکید برنظام سکونت محلی و برنامه ریزی بومی به عنوان پایه تقسیمات کالبدی واجتماعات ‏محلی؛ – بررسی تعیین تاثیرگروه های ذی نفع محلی موثردرطرح؛ – تدوین طرح ‏وراهبردهای آن براساس نیازها، مشکلات وامکانات واقعی؛ – انعطاف پذیری درمطالعات تهیه ‏طرح براساس راهنمای کلی با حفظ انعطاف پذیری درتعیین موضوعات مطالعاتی ؛ . دسته ‏بندی ارائه طرح ها براساس محدوده های مورد نیاز مثل طرح محلی، موضوعی، طرح ناحیه مداخله؛ – سنجش تحقق پذیری طرح ها وامکان سنجی اجرای آنها با توجه به تامین منابع ‏مالی برنامه های پیشنهادی؛ – تدوین طرح براساس الگوهای کلی و عام همانند: الگوی کلی ‏ساختاری وپیکربندی شهری؛ الگوی عمومی کاربری زمین وفضا، الگوی استخوان بندی ‏شبکه ارتباطی، فضای سبز و باز، مراکز فراغتی، فرهنگی، تفریحی؛ – ارائه الگوهای کلی نظام ‏سلسله مراتب توزیع تسهیلات وخدمات رفاهی شهری براساس نیاز- و نه روابط هندسی ‏خشک؛ و – اولویت بندی اقدامات به همراه بودجه بندی وتامین منابع مالی وامکان سنجی اجرای پروژه ها

اولویت بندی اقدامات براساس نیاز دستگاه های اجرایی ذی ربط؛ همانگونه که بیان شد، ‏انجام همزمان و یکباره کلیه موارد مطرح شده در خصوص رفع مشکلات موجود نظام ‏برنامه ریزی طرح های شهری ایران امکان پذیر نیست و عملا هیچ نظامی یکباره توان حل همه ‏مشکلات خود را ندارد. به همین دلیل، اولویت بندی اقدامات و ایجاد سلسله مراتب در آنها ‏ضروری است. برای نیل به این منظور باید متولیان و دستگاه های اجرایی ذی ربط هر بخش ‏مشخص گردد ‏و براساس آن، شرایط و مقتضات مربوط به هریک ، برای انجام پیشنهاد‏ها ‏تعیین شود. در صورتی که هر یک از شش مقوله بررسی شده با توجه به مسئولان مرتبط بررسی می شوند .

‏اگر قرار باشد در مورد تعیین جانشینی مناسب برای طرح های جامع – تفصیلی در کشور ‏تصمیمی گرفته شود، بهترین تصمیم در واقع آنست که هیچ تصمیمی گرفته نشود. بدین ‏معنا که نباید در قانون یک روش خاص دیگر برنامه ریزی طرح های شهری یا شهرسازی، با نام و ‏نشان خاص، جانشین طرح های جامع شود و اشتباه بسیار بزرگ گذشتگان مجددا تکرار‏گردد. معقول و منطقی آنست که در قانون هیچگونه ذکری از یک نوع خاص از برنامه ریزی ‏نشود و در عوض تنها به این نکته اشاره شود که همه شهرها و شهرک ها و روستاهای کشور ‏برای جهت گیری درست و علمی به سوی توسعه همه جانبه باید دارای برنامه ها و ‏طرح های مناسب و بر اساس روش های معتبر و شناخته و تایید شده باشند. در چنین ‏شرایطی از جمله می توان از برنامه ریزی توسعه شهری به روش راهبردی سود جست. این ‏روش، بعد از انجام چند نمونه در نقاط مختلف کشور، و رفع نواقص آن در مقابل شرایط ‏نیاز به ایجاد تحول در فرایندها و هم نیاز به ایجاد تحول در محتوای برنامه ها و طرح های ‏خاص کشورما، می تواند بطور گسترده در ایران مورد استفاده قرار گیرد. زیرا ما در ایران هم نیاز به ایجاد تحول در فرآیند و هم نیاز به ایجاد تحول در محتوای برنامه ها و طرح های توسعه همه جانبه شهری داریم .
فصل نهم
عوامل زمينه اي، مؤثر و مرتبط با آسيب هاي شهري

گسترش و توسعه روزافزون شهرها در ابعاد مختلف جمعيتي و اقتصادي، توجه به آسيب هاي اجتماعي ناشي از اين توسعه را ضروري مي سازد . بر اساس گزارش بانك جهاني، براي اولين بار در سال 2007 جمعيت ساكن شهرها در جهان از جمعيت ساكن در روستاها پيشي گرفته است. نكته جالب توجه در اين روند، نرخ رشد در كشورهاي درحال توسعه است كه حاكي از سرعت و شتاب گسترش فضاهاي شهري در اين كشورهاست. در ايران نيز تحولات جمعيتي نشانگر رشد روز افزون جمعيت شهري دارد به گونه اي كه نسبت شهرنشيني از 6/37 درصد در سال 1345 به 2/49 درصد در سال 1355 و نيز به 57/54 درصد در سال 1365 رسيد كه براي اولين بار در اين سال جمعيت شهري كشور از جمعيت روستايي پيشي گرفت . همچنين در سال 1375 نسبت شهرنشيني درايران به 61 درصد و در سال 1385 نسبت جمعيت شهري كشور به 71 درصد رسيد.

موضوعات: بدون موضوع لینک ثابت

فرم در حال بارگذاری ...

فید نظر برای این مطلب