هفته اول نگهداری بستنی

 

 

b ۰۰۵/۰± ۰۳۷/۰

 

 

b ۰۰۴/۰± ۰۶۱/۰

 

 

۴/۲۴

 

 

۵/۲۹

 

 

 

 

هفته دوم نگهداری بستنی

 

 

b ۰۰۸/۰± ۰۳۶/۰

 

 

b ۰۰۶/۰± ۰۶۰/۰

 

 

۵/۲۶

 

 

۰/۳۱

 

 

 

 

هفته سوم نگهداری بستنی

 

 

b ۰۰۳/۰± ۰۳۶/۰

 

 

b ۰۰۷/۰± ۰۵۹/۰

 

 

۵/۲۶

 

 

۱/۳۲

 

 

 

 

هفته چهارم نگهداری بستنی

 

 

b ۰۰۷/۰± ۰۳۴/۰

 

 

b ۰۰۵/۰± ۰۵۹/۰

 

 

۶/۳۰

 

 

۱/۳۲

 

 

 

 

aوb داده های بالا نویس شده در جدول تفاوت معنی دار ندارند (۰۱/۰>p).
cمیزان متوسط داده های هفت نمونه آنالیز شده در پنج تکرار
در پژوهشی دیگر که توسط پلتونن و همکاران (۲۰۰۱) انجام گرفت توانایی اتصال آفلاتوکسین B1 ، ۱۲ گونه لاکتوباسیلوس ، ۵ گونه بیفیدوباکتریوم و سه گونه لاکتوکوکوس در محلول بافر را پیشنهاد کرد. در مطالعه آن‌ها گونه لاکتوباسیلوس ۷/۵۹ -۳/۱۷ درصد با آفلاتوکسین B1 اتصال پیدا کرد، گونه بیفیدوباکتریوم ۷/۴۸–۰/۱۸ درصد با آفلاتوکسین B1 اتصال پیدا کرد و گونه لاکتوکوکوس ۱/۴۱ -۶/۵ درصد با آفلاتوکسین B1 اتصال یافت.
پیریدز و همکاران (۲۰۰۰) فعال سازی معنی داری در توانایی حذف آفلاتوکسین B1 توسط گونه لاکتوباسیلوس‌ها به استثناء گونه لاکتوباسیلوس لاکتیس کرموریس ARH74 را گزارش کردند.
بر اساس مطالعات انجام گرفته توسط ال نظامی و همکاران (۱۹۹۸) با عملیات حرارتی، گونه‌های لبنی از باکتری‌های اسید لاکتیک توانایی مشابه در حذف آفلاتوکسین B1 مانند باکتری‌های زنده دارند این نتایج مطالعه قبلی کاباک را نیز تایید می‌کند. با این حل گزارش شده است که در عملیات حرارتی سلول باکتری توانایی خود را برای حذف آفلاتوکسین B1 احتمالا از طریق دناتوره شدن پروتئین و یا تشکیل محصولات واکنش مایلارد بین پلی ساکاریدها و پپتیدها و پروتئین ها بهبود داده است . النظامی در سال ۱۹۹۸ گزارش کرد حذف آفلاتوکسین B1 با افزایش غلظت آفلاتوکسین B1 افزایش نیافت و نیز لین و براکت (۱۹۹۵) گزارش کردند که درصد حذف آفلاتوکسین B1 با افزایش غلظت سم کاهش یافت.
بولوگنانی و همکاران (۱۹۹۷) و موروتومی وموتایی (۱۹۸۶) و تاناب و همکاران (۱۹۹۱) و همچنین راجندران و اوهتا (۱۹۹۸) اظهار داشتند که مولکول آفلاتوکسین بر روی ترکیبات دیواره سلولی باکتری‌ها اتصال پیدا کرده است . پپتیدوگلیکان و پلی ساکارید دیواره سلولی دو عنصر مهم ممکن برای اتصال سم به باکتری‌های اسید لاکتیک می‌باشد. گمان می رود که سطح هیدروفوبیک سلول ممکن است در اتصال این مکانیسم نقش مهمی داشته باشد.بر اساس پژوهش های صورت گرفته توسط دساکو و همکاران (۱۹۸۰) ، براکت و مارس (۱۹۸۲) کاهش pH در مدت زمان تخمیر باعث تغییر ساختمان پروتئین‌های شیر مانند کازئین می‌گردد. تغییر ساختمان کازئین می تواند سبب اتصال AFM1 به این پروتئین گردد .
نتایج حاصل از مطالعه ای که توسط هاسکارد و همکاران در سال (۲۰۰۱) انجام شد تایید کرده است ، ۹۹ درصد حذف آفلاتوکسین B1 به وسیله حلال برای اتصال سطحی به باکتری وجود دارد. بر اساس نتایج میکروسکوپ الکترونی درگیری سطحی اگزوپلی ساکاریدها برای هر دو گونه لاکتوباسیلوس رامنوس GG و لاکتوباسیلوس رامنوسLC 705 در شرایط بهینه اتصال اتفاق می افتد . پروناز E، لیپاز ، m– پریدیت ، میزان قدرت یونی بالا (تا حدود ۳)، استفاده از یون های فلزی تک ظرفیتی (NaCl) و دو ظرفیتی (CaCl2) و محدوده pH (5/8– ۵/۲ ) تاثیر معناداری در اتصال آفلاتوکسین B1 ندارد. کاربرد واکنش الکترواستاتیک و اتصال هیدروژنی نقش مهمی ایفا نمی‌کند. تایید شده است که اتصال عمدتا با ترکیبات کربوهیدرات و پروتئین رخ می دهد. تاثیر اوره به عنوان عامل آنتی – هیدروفوبیک در اتصال نشان می دهد که فعل و انفعالات هیدروفوبیک مهم هستند. نتایج حاصل از مطالعه ای که توسط کوپلولو و همکاران (۲۰۰۴) انجام شد، تایید کرده است که هر دو گونه لاکتوباسیلوس دلبروکی زیرگونه بولگاریکوس ۲–CH و استرپتوکوکوس ترموفیلوس ۳۶–ST توانایی اتصال با آفلاتوکسین M1 و کاهش آن را در تولید ماست داشتند.
با توجه به مطالعه کاباک و همکاران (۲۰۰۸) توانایی اتصال ۶ گونه لبنی از لاکتوباسیلوس‌ها و بیفیدوباکترها در کاهش آفلاتوکسین M1 از محلول نمکی بافر فسفات و شیر بررسی شد. بیفیدوباکتریوم بیفیدوم BB13 بهترین اتصال را داشت و ناچیزترین کاهش از لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس ۶۸NCC بدست آمد. غلظت سم و مدت انکوباسیون در حذف آفلاتوکسین M1 بوسیله باکتری‌ها در هر دو محیط محلول نمکی بافر فسفات و شیر تاثیر نداشت.
اوتلی و همکاران در سال (۲۰۰۰) این طور بیان کردند که آفلاتوکسین‌ها بوسیله متابولیسم باکتریایی از محلول حذف نمی‌شوند بلکه به باکتری‌ها متصل می‌شوند آن‌ها همچنین گزارش دادند که توانایی اتصال بیفیدوباکترها به آفلاتوکسین B1 (60–۲۵) درصد می‌باشد.
طبق مطالعات انجام شده توسط پیریدز و همکاران (۲۰۰۰)، ال نظامی و همکاران (۲۰۰۲) و هاسکارد و همکاران (۲۰۰۱) ، در کنار اتصال آفلاتوکسین B1، اتصال دیگر آفلاتوکسین‌ها، آفلاتوکسین B2، آفلاتوکسین B2a ، آفلاتوکسین M1 ، آفلاتوکسین M2، آفلاتوکسین G1، آفلاتوکسین G2مطالعه شده است. به طور معمول، این آفلاتوکسین‌ها به صورت موثر اتصال نمی یابند.

 

برای دانلود متن کامل این فایل به سایت torsa.ir مراجعه نمایید.