۱

 

 

۳

 

 

۶

 

 

۹

 

 

 

 

شاهد

 

 

۴۸/۶±۱۰/۰ cA

 

 

۳۰/۷±۳۲/۰ bA

 

 

۴۸/۸±۱۷/۰ aA

 

 

۴۸/۹±۴۷/۰ aA

 

 

 

 

آفلاتوکسین با غلظت ۰۵/۰ppb

 

 

۳۰/۶±۱۴/۰ dB

 

 

۳۰/۷±۲۱/۰ cA

 

 

۳۰/۸±۲۴/۰ bA

 

 

۳۰/۹±۲۵/۰ aA

 

 

 

 

آفلاتوکسین با غلظت ۱/۰ ppb

 

 

۰۰/۶±۱۱/۰ dC

 

 

۰۰/۷±۳۰/۰ cB

 

 

۰۰/۸±۲۰/۰ bB

 

 

۰۰/۹±۱۷/۰ aB

 

 

 

 

داده ها نشان دهنده میانگین ± انحراف استاندارد می باشند. اختلاف در حروف لاتین کوچک نشاندهنده اختلاف معنی دار بین میانگین ها در طول زمان و اختلاف در حروف لاتین بزرگ بیانگر اختلاف معنی دار بین میانگین های نمونه‌ها به ازای مقادیر آفلاتوکسین می‌باشد.
رشد باکتری استارتر پروبیوتیک بیفیدوباکتریوم لاکتیس ۱۲BB در بستنی شاهد و حاوی آفلاتوکسین M1 طی تخمیر در نمودار (۷-۴) نشان داده شده است. افزایش جمعیت بیفیدوباکتریوم لاکتیس ۱۲BB در بستنی‌های حاوی آفلاتوکسین M1 با غلظت(ppb 05/0،۰) بدون تفاوت قابل ملاحظه ای(۰۵/۰<p) افزایش یافت. در صورتیکه بستنی حاوی آفلاتوکسین M1 با غلظت (ppb 1/0) تفاوت معنی داری (۰۵/۰>p) در رشد جمعیت میکروبی داشت در نتیجه سرعت رشد بیفیدوباکتریوم لاکتیس ۱۲BB به صورت معنی داری (۰۵/۰>p) تحت تاثیرمقدار غلظت بالاتر آفلاتوکسینM1 قرار گرفته است.
در انتهای زمان گرمخانه گذاری لگاریتم جمعیت میکروبی بیفیدوباکتریوم لاکتیس ۱۲BB در هر سه تیمار به صورت معنی داری (۰۵/۰>p) افزایش پیدا کرد. لگاریتم جمعیت میکروبی به ترتیب CFU g-1 ۴۸/۹ ، ۳۰/۹ ، ۰۰/۹ بود.
با توجه به نتایج لگاریتم جمعیت میکروبی هر دو استارتر پروبیوتیک منحنی رشد بیفیدوباکتریوم لاکتیس ۱۲BB در هر سه سطح آفلاتوکسینM1(ppb 1/0، ۰۵/۰ ، ۰ ) دارای رشد کمتری نسبت به لاکتوباسیلوس رامنوس GG بود.
نمودار ۴– ۷ : اثر زمان و غلظت آفلاتوکسین بر جمعیت میکروبی بیفیدوباکتریوم لاکتیس ۱۲BB طی مرحله تخمیر
مطالعات کاباک و همکاران( ۲۰۰۸) به وضوح نشان داد که جمعیت میکروبی یکی از عوامل مهم در اتصال آفلاتوکسین M1 توسط لاکتو باسیل ها و بیفیدوباکترها می‌باشد. این مطالعه موافق با یافته های ال نظامی و همکاران (۲۰۰۲) است، آن‌ها گزارش دادند حدود حداقل CFU g -۱ ۱۰۹×۲ برای حذف آفلاتوکسین B1 به مقدار قابل توجهی مورد نیاز است به طور مشابه براکت (۲۰۰۸) نشان داد که جمعیت سلول های زنده از مجموع CFU g -۱۱۰۹×۱ یا بیشتر برای حذف قابل توجهی از آفلاتوکسین B1 لازم است این مقدار شبیه به گزارش تریکودسنز در اتصال توسط گونه‌های لاکتوباسیلوس و پروپیونی باکتریوم بود. بنابرگزارش کاباک ( ۲۰۰۸) حداقل جمعیت میکروبی لازمCFU g -۱ ۱۰۸ برای حذف آفلاتوکسین M1 بدون نیاز به انکوباسیون طولانی از محلول آماده بود.در پژوهش دیگری که توسط نیبوم (۲۰۰۷) انجام گرفت دانسیته سلول باکتری CFU g -۱ ۱۰۹ برای حذف قابل توجه سیانوتوکسین به وسیله لاکتوباسیل ها و بیفیدو باکترهای زنده مشخص شده است. همچنین ال نظامی و همکاران(۱۹۹۸) گزارش دادند غلظت باکتری‌ها باید بیشتر از CFU g -۱ ۱۰۹برای حذف موثر آفلاتوکسین B1 باشد.
در این پژوهش نیز نمونه‌های دارای غلظت بالاتر آفلاتوکسین M1 دارای سرعت رشد کمتر لاکتوباسیلوس رامنوس GG و بیفیدوباکتریوم لاکتیس ۱۲BB در مقایسه با سایر نمونه‌ها بودند. بنابر مطالعات انجام گرفته توسط کاباک (۲۰۰۸)، سرعت رشد استرپتوکوکوس ترموفیلوس تحت تأثیر غلظت بالایAFM1 قرار می‌گیرد نه غلظت پایین آن، در مقابل سرعت رشد لاکتوباسیلوس بولگاریکوس تحت تأثیر غلظت AFM1 قرار نمی‌گیرد. همچنین بانیناو ساتیک(۱۹۷۹) و ال دیب (۱۹۸۹) مشاهده کردند که توانایی تخمیر باکتری‌های اسیدلاکتیکی که در ماست‌های حاوی AFB1 رشد کرده اند کاهش یافته است.
در این مطالعه بیفیدوباکتریوم لاکتیس ۱۲BB دارای رشد کمتری نسبت به لاکتوباسیلوس رامنوس GG بود که این امر ممکن است به دلیل سازگاری کندتر این باکتری باشد.در پژوهشی که توسط گواریس و همکاران در سال ۲۰۰۱صورت گرفت منحنی رشد استرپتوکوکوس ترموفیلوس در ماست های حاوی آفلاتوکسین با غلظت(ppb 1/0)، دارای فاز تاخیری اولیه طولانی تری بودند که علت آن را طولانی تر شدن سازگاری با محیط بیان کردند.
۴-۵- ارزیابی تغییرات آفلاتوکسین M1 در طی حرارت دادن وگرمخانه گذاری
مطابق جدول (۵-۴) شیر بازساخته ای که برای تهیه بستنی مورد استفاده قرار گرفت فاقد آفلاتوکسین M1 قبل از آلوده سازی عمدی بود. از این شیر با استفاده از محلول های استاندارد، غلظت‌هایml/µg (1/0-05/0)آفلاتوکسین M1 تهیه شد که طبق ارزیابی دستگاهی غلظت‌های سم در شیر به ترتیب( ۰۴۹/۰ و ۰۸۷/۰) ml/µg بدست آمد.
نتایج حاصل از حرارت دادن برمقادیر آفلاتوکسین M1 در دو سطح (۰۵/۰ ، ۱/۰ ml(/ɡµ، غلظت آن در شیر به ترتیب ۰۴۹/۰ و ۰۸۷/۰ ml/µg بود (جدول ۵-۴ ). با توجه به نتایج آنالیز آماری حرارت دادن شیر اختلاف معنی داری (۰۱/۰>p) در غلظت آفلاتوکسین M1 ایجاد نکرد. بنابر مطالعات انجام شده توسط اگموند و همکاران (۱۹۷۷) و نیز یوسف و مارس (۱۹۸۹) نشان می‌دهد در اثر فرآیندهای حرارتی مانند پاستوریزاسیون و استریلیزاسیون، آفلاتوکسین‌ها پایدار هستند.

 

برای دانلود متن کامل این فایل به سایت torsa.ir مراجعه نمایید.