استقامت قلبی تنفسی

 

 

توانایی طولانی مدت قلب و ریه ها برای تأمین مواد مغذی و اکسیژن عضلات، استقامت قلبی تنفسی نامیده می شود. تمرین های هوازی از جمله دوچرخه سواری، نرم دویدن و شنا کردن، استقامت قلبی تنفسی را افزایش می دهند. در این تمرین ها می توان اجرا را با توجه به سرعت، مدت و مسافت اندازه گیری کرد.
همراه با کسب استقامت، سطوح انرژی نیز ارتقا می یابد. تمرین هوازی، چربی ها و کالری ها را می سوزاند تا وزن بدن را کنترل کن. آمادگی و سلامت سیستم قلبی تنفسی خطر مرگ ناشی از حمله های قلبی،
سکته های مغزی و بیماری های ریوی را کاهش می دهد(اسلامی و باقری، ۱۳۹۱).
در واقع، استقامت قلبی تنفسی به عنوان یکی از اجزای اصلی آمادگی جسمانی شناخته شده است. می توان گفت یکی از مهم ترین عوامل موفقیت در ورزش های استقامتی هوازی، استقامت قلبی تنفسی است. یک شاخص قابل اندازه گیری است و میزان استقامت قلبی تنفسی را نشان می دهد. آمادگی قلبی تنفسی صرف نظر از سن، جنس، نژاد و سطح امادگی اولیه با تمرین های ورزشی افزایش می یابد.
بر اساس توصیه های انجمن قلب آمریکا، هر فرد بزگسال به منظور حفظ و یا بهبود استقامت قلبی تنفسی، باید حداقل ۳۰ دقیقه فعالیت جسمانی با شدت متوسط در تمام طول هفته و یا حداقل بیشتر روزهای آن داشته باشد(غلامی و همکاران، ۱۳۹۰).

 

دانلود متن کامل پایان نامه در سایت jemo.ir موجود است

 

 

• استقامت عضلانی

 

 

دومین نوع استقامت که برای آمادگی جسمانی ضروری است، استقامت عضلانی است. استقامت عضلانی به توانایی عضلات برای انجام انقباض های طولانی مدت گفته می شود. به عنوان مثال، تعداد دراز و
نشست هایی که فرد می تواند انجام دهد، معیاری برای استقامت عضلات شکمی است
(اسلامی و باقری، ۱۳۹۱).

 

 

 

• تمرینات استقامتی

 

 

فعالیت های ورزشی پیوسته یا استقامتی نوعی اضافه بار حجمی بر عضلات قلب وارد می کنند که به الگوی هایپرتروفی برون گرا می انجامد. بر اثر این تغییر، دیواره بطن ها طبیعی باقی می مانند، ولی حجم حفره ها به ویژه بطن چپ افزایش می یابد. همچنین این افراد حجم پرشدگی دیاستولی، قطر و توده بطن چپ بزرگتر، گنجایش بطنی بیشتر و انقباض میو کارد قوی تری دارند که در محدوده قانون
فرانک – استرلینگ تفسیر می شود(حسینی و همکاران، ۱۳۸۷).
اجرای مکرر تمرین های استقامتی، استقامت عضلات درگیر را افزایش می دهد. بخش استقامت عضلانی، در تجویز تمرین برای آمادگی عمومی بدن، ممکن است دربرگیرنده دوره های تکراری تمرین باشد. این
تمرین ها می توانند از فعالیت های متعددی تشکیل شوند که کل گروه های بزرگ عضلانی را هدف قرار
می دهند و بیشترین مقدار بافت عضلانی را درگیر می سازند(اسلامی و باقری، ۱۳۹۱).
به طور کلی تمرینات استقامتی، به افزایش ظرفیت و توان هوازی، افزایش چگالی مویرگی، تغییر نسبت تارهای عضلانی، کاهش ضربان قلب استراحت و کاهش درصد چربی بدن می انجامند(قهرمانلو و همکاران، ۱۳۸۶).

 

 

 

• مکانیسم کاهش فشار خون توسط ورزش

 

 

شایع ترین مکانیسم توضیح داده شده اثر روی شبکه عصبی سمپاتیک است. چندین مطالعه بزرگ طولانی مدت نشان داده است که کاهش تون آدرنرژیک با کاهش فشار خون همراه است (از میزان کاتکولامین های سرم به عنوان نشانه تون آدرنرژیک در تعدادی از این مطالعات استفاده شده بود). کاهش تون سمپاتیک که با مکانیسم های مختلف باعث افزایش فشار خون می شود احتمالا از مهمترین علل کاهش فشار خون به وسیله ورزش است. کاهش مقاومت محیطی نسبت به انسولین یکی دیگر از مکانیسم های احتمالی است. ورزش با کاهش مقاومت محیطی نسبت به انسولین باعث کاهش انسولین سرم می شود.
کاهش وزن ایجاد شده به وسیله ورزش نیز یکی از مکانیسم های احتمالی مطرح شده است که احتمالا کاهش چربی بدن رکن مهم این کاهش وزن است. هر چند تعدادی از مطالعات نشان می دهد که کاهش فشار خون همراه با ۱۸ ماه برنامه تغذیه ای و پیاده روی وابسته به میزان کاهش وزن است اما ضرورتاً کاهش درصد چربی بدن در آن مؤثر نیست.
ارتباط بین کاهش وزن و کاهش فشار خون قطعی نیست زیرا در بررسی های انجام شده تمامی بیمارانی که کاهش وزن داشته اند کاهش فشار خون را نشان ندادند و همچنین همه بیمارانی که به طور قطعی در آنها کاهش فشار خون ایجاد شده کاهش وزن نداشته اند.
پاسخ ریلاکسیشن که به صورت افت فشار خون بعد از ورزش مشخص می شود؛ مکانیسم احتمالی دیگری می باشد. مطالعات اخیر نشان داده اند که سیستم عصبی مرکزی و سرتونرژیک که با واسطه اپیوئیدهای درونزا پاسخ می دهند ممکن است نقش کلیدی در این پاسخ بازی کنند. یک مطالعه بزرگ نشان داد در افرادی که بعد از جلسات ورزش هوازی با شدت متوسط کاهش فشار خون داشته اند ۴۰ درصد کاهش در ترافیک عصب سمپاتیک ایجاد شده است. نتایج یک سری از مطالعات انجام شده به وسیله Hoffman نشان می دهد که هر دو مکانیسم محیطی و مرکزی درگیر در فعالیت راه های سرتونرژیک و اپیوئیدهای درونزا، به عنوان جلوگیری کننده سیستم عصبی سمپاتیک و در نتیجه به عنوان کاهنده فشار خون عمل
می کنند.
در مورد نقش بارورسپتورهای شریانی در کنترل فشار خون اختلاف نظر وجود دارد. اینکه آیا ورزش طولانی مدت بر روی بارورسپتورها اثر دارند و عمل این رسپتورها در اثر این فعالیت ها افزایش یا کاهش می یابد اختلاف نظر است. اما مطالعات متعدد نشان داده است که ورزش مداوم کنترل بارو رفلکس را خفیف و ترافیک عصب سمپاتیک را کم کرده در نتیجه باعث کاهش فشار خون می گردد.
تغییرات ساختمانی و آنابولیک اولیه در عروق محیطی (افزایش نسبت دیواره به قطر داخلی شریانچه ها)
در پاسخ به افزایش گذرای فشار خون، می تواند باعث افزایش مقاومت عروق محیطی گردد. که مکانیسم پاتوفیزیولوژیکی دیگری جهت افزایش فشار خون است. همچنین افزایش گذرا در مقاومت کل عروق محیطی باعث تغییرات مرکزی در برون ده قلب می گردد که در افزایش فشار خون مؤثرند. نشان داده
شده است که طی ورزش با شدت پایین تا متوسط (۶۰-۵۰% حداکثر ضربان قلب) یک اثر کاهنده بر روی فشار خون دیاستولی ایجاد می شود. احتمالا در ورزشهای با شدت کم، قبل از آنکه فشار کاری بالا منجر به افزایش قابل ملاحظه برونده قلبی شود، یک کاهش در مقاومت محیطی کل عروق رخ می دهد که باعث این فشار خون می شود.
یکی دیگر از اثرات ورزش در کاهش فشار خون تأثیر بر نسبت رشته های سمپاتیک است. ورزش های ایزوتونیک می تواند باعث کاهش نسبت به این رشته ها گردند که حساسیت نسبت به انسولین را افزایش داده در نتیجه فشار خون را کم می کند در مجموع مکانیسم های مختلفی اثر ورزش را در کاهش
فشار خون حالت استراحت توضیح می دهند که شامل کاهش تون سمپاتیک، کاهش وزن، کاهش سطح انسولین سرم، ضعیف شدن بارورسپتورها، ترشح اپیوئیدهای درون زا و تغییرات در مقاومت عروق سیستمیک می باشند.
فصل دوم
مبانی نظری و ادبیات پژوهش
۲-۱ مقدمه
در حال حاضر در بیشتر کشور ها، گذران زندگی به صورت ساکن و نیز کم تحرکی به حدی افزایش