اصطلاحات و مفاهیم:

 

 

 

• مقاومت

 

 

استقامت عضلانی[۷]، به توانایی یک یا گروهی از عضلات برای تداوم انقباض در برابر یک نیروی مقاوم بیرونی در واحد زمان اطلاق می گردد. شیوه آسان سنجش استقامت عضلانی عبارت است از تعداد تکرارهایی که شخص بتواند با جابجایی درصد ثابتی از ۱-RM اجرا کند. اگر دو نفر در حرکت پرس نیمکت ۱-RM یکسان (۲۰۰ پوند) دارا باشند؛ فردی که با ۷۵ درصد ۱–RM (150 پوند) تکرارهای بیشتری را اجرا کند، از استقامت عضلانی بیشتر برخوردار است. برآوردهای دقیقتر استقامت در شرایط آزمایشگاهی به کمک دینامومترهای ویژه و دستگاه های کشش پذیر امکان پذیر است
(پولاک ، ۱۳۷۹؛ ترجمه ناظم و فلاح محمدی).

 

دانلود متن کامل پایان نامه در سایت jemo.ir موجود است

 

 

• تمرینات مقاومتی

 

 

تمرینات مقاومتی تطبیقی[۸]، گونه ای از برنامه تمرین است که در آن مقاومت یا بار متناسب با قابلیت تولید نیروی یک یا گروهی از عضلات، سیستماتیک تغییر می کند. البته همچون تمرینات ایزوکنیتیک که فشار کارهای مختلف قابل تنظیم است، در اینگونه تمرین برای کنترل سرعت حرکت کوششی صورت نمی گیرد؛ یعنی مقاومت متغیر، شکل دیگری از انقباض های پویا است که در آن مقاومت در سراسر دامنه حرکتی دگرگون می شود. روش های تمرین ایزومتریک بر پایه این نظریه استوار است که قدرت از راه ورزیدگی
یک گروه عضلات در برابر مقاومت ثابت افزایش می یابد. دیر زمانی است که تمرینات ایزومتریک مورد استفاده قرار می گرفته است. لیکن کاربرد روش های تمرین مقاومتی ایزوکنیتیک نسبتاً نوین است. پرین نخستین بار در ۱۹۶۸ این مفهوم را مطرح ساخت که امکان تولید نیروی بیشینه در سراسر دامنۀ کامل حرکتی مفصل وجود دارد و بدین ترتیب محرک مناسبی را برای شخص فراهم می سازد. تمرینات ایزوکنیتیک با شیوه های ایزوتونیک مشابهت دارند؛ یعنی آنکه برای اجرای هر حرکت ورزشی، سه وهله
۵ تا ۷ تکرار که با حداکثر نیروی تولیدی اجرا می شود، ممکن است در برنامه تمرین، ترکیب سرعت های تند و کند مزایایی در بر داشته باشد. تمرینات مقاومتی تطبیقی، تقریباً با شیوه تمرینات ایزوکنیتیک همگون است زیرا بار یا مقاومت را در همه زوایای دامنه حرکت نسبت به قابلیت تولید نیروی عضلات
می توان تنظیم کرد (پولاک[۹]، ۱۳۷۹؛ ترجمه ناظم و فلاح محمدی).
در مورد تمرینات مقاومتی نیز باید عنوان کرد که امکان زیادی برای دستکاری حجم و شدت فعالیت
وجود دارد که میتواند نتایج ضد و نقیضی را باعث شود. دو روش منحصر به فردی که در برنامه های تمرینات مقاومتی برای افزایش حجم عضلانی استفاده می شوند، روش های فوق نوبت[۱۰] و دونوبتی[۱۱] هستند
در روش دونوبتی، گروهی از عضلات یکسان در دو نوبت تمرین داده می شوند اما در روش
فوق نوبت، گروه عضلانی مخالف در دو نوبت متوالی بدون استراحت تمرین داده میشوند. به دلیل رواج یافتن دستگاه های مختلف تمرینات مقاومتی و گنجاندن تمرینات مقاومتی در برنامه های آمادگی جسمانی برای همه افراد، اطلاعات دقیقی در مورد فایده های احتمالی تمرینات مقاومتی بر فشار خون و همچنین روشهای مختلف تمرینات مقاومتی بر پاسخ فشار خون پس از فعالیت وجود ندارد(آر.بیچل، و آر. گرونز، ۱۳۸۴؛ ترجمه اراضی) .

 

 

 

• قدرت

 

 

قدرت[۱۲] به توانایی عضله یا گروهی از عضلات در برابر اعمال نیرو اطلاق می گردد. معمولاً قدرت بر حسب حداکثر ظرفیت بازده نیرو بیان می شود. شخصی که می تواند در حرکت تا شدن آرنج، حداکثر وزنه
۱۵۰ پوندی را جابجا کند، به مراتب قوی تر از شخص دیگری است که همان حرکت را با وزنه ۷۵ پوندی اجرا می کند. هرچند مقصود پژوهشگران از مفهوم قدرت حداکثر نیرویی است که شخص بتواند تنها با یکبار انقباض ایستا (ایزوترمیک) تولید کند. گریوز[۱۳] و همکاران در مطالعات خود پیشنهاد کردند که با
بهره گیری آزمون های چندگانه ایزوترمیک در نقاط گوناگونی از دامنه کامل حرکتی نیز می توان قدرت مطلق را دقیق تر برآورد نمود. در بسیاری از برنامه های آمادگی بدن، روش[۱۴] ۱-RM در تخمین قدرت
اندام های بالاتنه و پاها به صورت حرکات پرس نیمکت و پرس پا امکان پذیر است. به علاوه، قدرت عضلانی ناحیه شکم را نیز می توان برآورد نمود. مطالعات انجام شده نشان داده است که معمولاً قدرت به سه جزء اندام فوقانی، تنه و اندام تحتانی بخش پذیر است. بنابراین تنها تعیین میزان قدرت یک ناحیه بدن نشانگر قدرت تام بدن نیست، بلکه ارزشیابی هر سه بخش، قدرت کل بدن را دقیقتر برآورد می کند.
امروزه مشخص شده است که تفسیر فیزیولوژیک دگرگونی قدرت چندان آسان نیست. چرا که در انسان سالم، تکنیک جداسازی عضله از عصب حرکتی آن مقدور نیست. پدیده دگرگونی قدرت، بازتاب عملکرد تام دستگاه پیچیده عصبی – عضلانی است. در برخی پیشینه های تحقیقاتی، میزان پیشرفت قدرت مردان در نتیجه تمرینات مقاومتی مشخص شده است. بهبود قدرت تا حد زیادی به تواتر، زمان اجرا و شدت
برنامه های تمرین بستگی دارد. در بازبینی کرامر و دستیارانش دامنه افزایش قدرت پرس نیمکت در مردان
۸ تا ۴۴ درصد و قدرت پرس ایستاده ۷ تا ۷۱ درصد در نوسان بوده است. همچنین پولاک و همکارانش بیش از صد درصد افزایش در قدرت عضلات بازکننده مهره های کمر گزارش کردند. در مطالعاتی که
روی زنان و مردان صورت گرفت، افزایش قدرت نسبی یکسان بوده لیکن میزان افزایش قدرت مطلق مردان به مراتب بیشتر از زنان به دست آمده است. به علاوه در مردان پدیده هایپرتروفی عضلانی حاصل از تمرینات مقاومتی بارزتر رخ می دهد(پولاک ، ۱۳۷۹؛ ترجمه ناظم و فلاح محمدی).

 

 

 

• تمرینات قدرتی

 

 

روش های تمرین قدرت بر پایه حرکت انقباض های ایستا و پویا یا انقباض های درونگرا[۱۵] (کوتاه شونده) و برونگرا[۱۶] (طویل شونده) صورت می گیرد. در انقباض های ایستا با ایزومتریک، عضله منقبض می شود. لیکن هیچگونه حرکت محسوسی حول مفصل اجرا نمی گردد. در انقباض پویا، حرکت مفصل به
شکل های گوناگونی صورت می گیرد. حرکت در برابر نیروی مقاوم (وزنه) و در دامنه کامل حرکتی روی می دهد، مانند حرکت تا شدن ساعد بر بازو در برابر نیروی بازدارنده و بیرونی به طوری که هالتر از وضعیت اکتنشن آرنج به وضعیت فلکشن کامل جابجا می شود. وقتی که در حرکت تا شدن آرنج یک بار به وزن ۱۰۵ پوند جابجا شود، عضلات تا کننده ساعد باید نیرویی بیش از ۱۰۵ پوند بر آن وارد سازد و به دلیل مکانیک مفصل آرنج، وزنه ۱۰۵ پوندی در هر زاویه از دامنه حرکت، مؤلفه های متفاوتی از پتانسیل اوج بروز می دهد. در نتیجه، قدرت برآیند نیروی انقباضی و مکانیک حرکت حول مفصل است. از اینرو چنانچه، در حرکت های ایزومتریک، عضله در سراسر دامنه حرکتی مفصل با ظرفیت مطلق یا نسبی خود منقبض نخواهد شد. انقباض هم جنبش (ایزو کنیتینک) صورتی از انقباض پویا است که در آن آهنگ سرعت اندام در سراسر دامنه حرکت مفصل یکنواخت و یکپارچه خواهد ماند. به عبارت دیگر، عضله نیروی خود را در برابر سرعت ثابت نیروی مقاوم یا وزنه، اعمال می کند(پولاک ، ۱۳۷۹؛ ترجمه ناظم و فلاح محمدی).

 

 

 

• استقامت

 

 

استقامت توانایی حفظ حرکت برای مدت زمان طولانی تعریف و به دو مقوله استقامت قلبی تنفسی و استقامت عضلانی تعریف می شود.