فرای و مورتن (1991) با بررسی 38 قایقران کایاک مسابقات قهرمانی شرق استرالیا، قایقرانان را بر اساس رکورد و وضعیت عملکرد به دو دسته اعضای تیم اصلی و اعضای تیم فرعی دسته‌بندی کردند. مقادیر حداکثر اکسیژن مصرفی برای قایقرانان تیم اصلی 78/4 لیتر در دقیقه محاسبه شد که به طور قابل ملاحظه‌ای بالاتر از میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی قایقرانان تیم فرعی 87/3 لیتر در دقیقه بود. با وجود این، زمانی که حداکثر اکسیژن مصرفی به طور نسبی و برحسب میلی‌لیتر کیلوگرم در دقیقه محاسبه شد، گرچه حداکثر انرژی مصرفی تیم اصلی بالاتر بود، اما تفاوت بین تیم اصلی و فرعی کم‌تر نمی‌شود(46). در مورد قایقرانان تیم اصلی مشخص شد که کمی سنگین‌تر و بلندتر از گروه دیگر هستند. در مطالعه تیچ و همکاران، حداکثر اکسیژن مصرفی در مسابقات 1000 متر برای کایاکیست های سرعتی المپیک 67/4 لیتر در دقیقه گزارش شده بود (74)، و در مطالعه‌ای دیگر، وان سومرن و همکاران (1999)، 9 قایقران حرفه‌ای را در مسافت 1000 متر بررسی و حداکثر اکسیژن مصرفی را 27/4 لیتر در دقیقه گزارش کردند(80). سیدنی و شفارد (1973) نیمرخ فیزیولوژی 10 مرد و 2 زن قایقران عضو تیم ملی کانادا را تهیه کردند که یافته‌های آنها نشان داد قایقرانان کایاک، دارای میانگین Vo2max بالا و ظرفیت وام اکسیژن بالایی بودند(68).لوشنر و همکاران[41] (2000) و اسمیت و لوشنر[42] (2000) به تجزیه و تحلیل حرکت پارو در آب پرداخته‌اند و میزان تغییر جهت (انحراف از پهلو)، بالا و پایین رفتن (حرکت تکان) و پیچ‌ و تاب خوردن (حرکت لنگری قایق از یک سمت به سمت دیگر) قایق را بررسی کردند که پیش‌روی قایق را در آب تحت تأثیر قرار می‌دهند. قایقرانی آن هم در سطح بالا دارای ماهیت پیچیده می‌باشد، در صورتی‌که تفاوت‌های تکنیکی در سطح عملکرد وجود داشته باشد، مهم‌ترین عامل تأثیرگذار بر اجرا، تغییر در مصرف اکسیژن خواهد بود (53،70). فرای در راستای پژوهش‌های اسمیت و لوشتر (2000) بیان کرد که قایقرانان نخبه توانایی بهتری در کنترل حرکات اضافی بدن در قایق دارند، این امر موجب حفظ بیشتر تعادل قایق شده و یک حرکت محکم، تأثیرگذار و کشش مؤثر پارو در آب را در پی خواهد داشت، که ورزشکار بدون اینکه نگران بر هم خوردن تعادل قایق باشد کل نیروی خود را اعمال می کند (46). از طرفی در ورزش‌هایی که عضلات بالاتنه، بیشتر درگیر هستند نمی‌توان از روش‌های معمول اندازه‌گیری اوج توان هوازی که اکثراً از تردمیل استفاده می‌شود بهره برد، چرا که عضلات درگیر کاملاً متفاوت هستند. استرومه و همکاران[43] (1977) اوج توان هوازی اسکی‌بازان صحرایی، قایقرانان و دوچرخه‌سواران جاده‌ای را روی تردمیل و همچنین زمان انجام فعالیت ورزشی اختصاصی خود بررسی کردند. نتایج نشان داد که زمان اوج توان هوازی به دست آمده در هر سه گروه که به ورزش اختصاصی خودشان می‌پرداختند بالاتر بود، که اسکی‌بازان مرد 9/2% و زن 1/3%، (001/0>p) و قایقرانان 2/4% و دوچرخه‌سواران 6/5%، (01/0>p) با زمان ورزش اصلی خود اختلاف داشتند (71). تعدادی از محققان اوج اکسیژن مصرفی را برای قایقرانان کایاک که عضلات بالاتنه آنها درگیر است 58 میلی‌لیتر در هر کیلوگرم در دقیقه (44،46،63،73،78) و همچنین در فعالیت‌های ورزشی که پایین‌تنه منبع اصلی برای تأمین انرژی است، مانند دوچرخه‌سواری جاده‌ای، دوی ‌استقامت، حداکثر انرژی مصرفی 73 میلی‌لیتر در هر کیلوگرم در دقیقه (17،52) و 74 میلی‌لیتر در هر کیلوگرم در دقیقه (55) تعیین کرده‌اند.توده عضلانی در به وجود آوردن حداکثر Vo2 مؤثر است. برای مثال اگر Vo2max یک قایقران فقط به وسیله توده بالاتنه ایجاد می‌شود در مقایسه با دوندگان استقامتی که از عضلات پایین‌تنه استفاده می‌کنند ممکن است دارای حداکثر اکسیژن مصرفی بالاتری باشند. بیلات و همکاران (1996)، 41 ورزشکار نخبه ملی، 9 دوچرخه‌سوار جاده‌ای، 9 قایقران کایاک آب‌های‌آرام در رشته (1000 متر)، 9 شناگر نیمه‌استقامت (400 متر) و 14 دونده استقامتی (3000 تا 10000 متر) را ارزیابی کردند که نتایج این مطالعه در جدول شماره 2-7 ارائه شده است. ورزشکاران هر رشته آزمون را با ارگومتر تخصصی خود انجام دادند و از سیستم اندازه‌گیری مستقیم اکسیژن مصرفی توسط تله متریک[44] استفاده شد. نتایج نشان داد که اوج Vo2 قایقرانان در ارگومتر فقط 57% اوج Vo2 دوچرخه‌سواران بود (17).
جدول 2-7. میزان VO2 در قایقرانان و مقایسه با رشته‌های ورزشی دیگر