پایان نامه عوامل در گروه های مختلف طبقه بندی

انواع شیوه های اکتساب تکنولوژی

در این بخش انواع شیوه های اکتساب تکنولوژی بیان می‌شود.

خرید حق امتیاز[۱]: در این روش سازمان گیرنده تمام با بخشی از حقوق تکنولوژی را که متعلق به سازمان دیگری است (دهنده تکنولوژی) در قبال پرداخت مبلغی یا ارائه خدماتی دریافت می‌کند. این روش دستیابی به تکنولوژی، معمولاً در صنایع غذایی و دارویی و نیز فعالیت‌های خدماتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این روش، سازمان گیرنده تکنولوژی علاوه بر تسلط بر تکنولوژی مورد نظر، با استفاده از اعتبار و نام شرکت مالک تکنولوژی به عرضه محصول/ خدمت در بازار اقدام می‌نماید. در اواسط دهه ۵۰ شرکت سونی حق استفاده از تکنولوژی ترانزیستور را از شرکت تلگراف و تلفن آمریکا خریداری کرد و قادر شد تا به شکلی گسترده از این تکنولوژی در محصولات خود استفاده کند (خلیل، ۱۳۸۶، فارسیجانی و تیموریان، ۱۳۸۸).
فرانشیز[۲]: یک نوع خاص از خرید حق امتیاز است که در آن دریافت کننده تکنولوژی از جانب مالک تکنولوژی مورد حمایت و پشتیبانی مداوم قرار می‌گیرد. به عنوان مثال می‌توان از تامین مواد اولیه، تامین بازار یا آموزش پرسنل یاد کرد. در صنعت خدمات، کسب فرانشیز از یک شرکت معتبر همچون برگرکینگ، کاری است رایج و متداول. برای استفاده از نام چنین شرکت‌هایی و برای عرضه محصولات آن شرکت، مجوز گیرنده مبالغی را به فرانشیز دهنده می‌پردازد (خلیل، ۱۳۸۶، فارسیجانی و تیموریان، ۱۳۸۸).
سرمایه گذاری مشترک[۳]: در این روش دو یا چند بنگاه توان تکنولوژیک، دانش و منابع خود را برای توسعه یک تکنولوژی خاص به اشتراک می‌گذارند که در آن یک شرکت سوم که معمولاً عمر محدودی دارد ایجاد می‌شود و طرفین همکاری، در سود و زیان آن شرکت خواهد بود. معمولاً در پروژه های بزرگ که هزینه‌ها و ریسنک سرمایه گذاری بالا می‌باشد استفاده از همکاری مشترک اهمیت زیادی پیدا می‌کند (خلیل، ۱۳۸۶، فارسیجانی و تیموریان، ۱۳۸۸).
در سرمایه گذاری مشترک دو یا چند شرکت مادر توافق می‌کنند سرمایه، تکنولوژی، منابع انسانی، مخاطرات و پاداش‌ها را به شکل یک موجودیت جدید تحت کنترل مشترک، تسهیم کنند. سرمایه گذاری مشترک، می‌تواند به صورت هر نوع معامله تجاری بوده که افراد[۴] در آن می‌تواند شامل اشخاص، گروهی از افراد، شرکت‌ها یا شرکتهای بزرگ باشند و به طور گسترده ای برای شرکت‌ها جهت ورود به بازار های خارجی استفاده می‌شود (هوانگ و دانگ، ۲۰۰۸).
استخدام و تبادل نیروی انسانی[۵] : در این روش شرکت گیرنده، متخصصانی را تحت شرایط خاصی استخدام نموده و یا از خدمات متخصصان دیگر شرکتها به عنوان مامورد استفاده می‌نماید. در منابع مختلف از این روش تحت عنوان کسب تکنولوژی از طریق افراد آموزش دیده نیز نامبرده شده است.
آموزش و تحصیل[۶] : این روش به دو بخش آموزش و تحصیل تقسیم می‌گردد (خلیل، ۱۳۸۶).
تحصیل[۷]: کارکنان شرکت گیرنده تحت نظارت دهنده تکنولوژی در مقاطع مختلف جهت تحصیل در داخل یا خارج کشور اعزام شده و مدارک معتبر علمی دریافت می‌نمایند.
آموزش[۸]: شرکت گیرنده تکنولوژی دوره های کوتاه و بلند مدت مورد نیاز را در شرکت دهنده و یا تحت نظارت آن برگزار می‌کند. این روش تحت عناوین دیگری نیز معرفی شده است که از آن جمله می‌توان به دوره های مطالعاتی و آموزش و تحصیل در خارج اشاره نمود (خلیل، ۱۳۸۶)
مهندسی معکوس[۹]: در این روش شرکت گیرنده با شبیه سازی، شکستن کدها و پی بردن به رموز تکنولوژی و دوباره سازی محصولات به تکنولوژی دست می‌یابد. این روش تحت عناوین دیگری نیز چون تقلید و کپی سازی از محصول معرفی شده است. هنگامی که دسترسی به تکنولوژی سخت و محال باشد و یا هزینه های انتقال بالا و هزینه حقوقی پائین باشد از این روش می‌توان استفاده نمود (خلیل، ۱۳۸۶).
پیمانکاری[۱۰]: در این روش، شرکت گیرنده به عنوان پیمانکار یک شرکت دیگر فعالیت می‌کند و اقدام به تولید یا مونتاژ قطعات می‌نماید که از این طریق به دانش فنی تولید و مونتاژ و دسترسی پیدا می‌کند (امرایی و مرادی، ۱۳۸۵).
برونسپاری[۱۱]: در این روش بعضی از فعالیتها به خارج از شرکت انتقال داده می‌شود. در جریان این انتقال و تحویل گرفتن محصولات ساخته شده توسط پیمانکار که معمولاً با کنترل آن محصولات و یا حتی کنترل فرایند ساخت آن محصولات از جانب کارفرما همراه است، انتقال تکنولوژی یا دانش فنی ساخت نیز اتفاق می‌افتد‌ (خلیل، ۱۳۸۶).