چکیده:

این پژوهش به بررسی رابطه خبرگی مدیران سرمایه گذاری صندوق­های سرمایه گذاری با بازده، ریسک و عملکرد (نسبت شارپ) آن ها می پردازد. در این پژوهش خبرگی را بر مبنای معیارهای مبتنی بر رشته تحصیلی، میزان تحصیلات، تجربه کاری مرتبط با بازار سرمایه و گواهینامه های اعطایی سازمان بورس در نظر گرفته­ایم. به منظور یافتن پاسخ سولات مطرح شده در پژوهش، 24 صندوق سرمایه گذاری که از ابتدای سال 1389 تا انتهای سال 1391 در بازار سرمایه ایران حضور فعال داشتند انتخاب و پس از استخراج اطلاعات مورد نیاز، با استفاده از نرم افزار excel بازده، ریسک و نسبت شارپ آن ها محاسبه شده است. سپسس آزمون و تحلیل فرضیات با استفاده از نرم افزار spss انجام پذیرفت. با توجه به نتایج آزمون های همبستگی بین رشته تحصیلی مدیران و ریسک رابطه معناداری وجود دارد. نتایج نشان می دهد صندوق هایی که مدیرانشان در رشته تحصیلی مدیریت مالی تحصیل کرده اند ریسک کمتری نسبت به سایر صندوق ها می پذیرند. همچنین وجود ارتباط غیرخطی میان تجربه مدیران و ریسک صندوق ها نیز تایید شد. مدیران در سال های ابتدایی از فعالیت خود به تدریج از میزان ریسک صندوق می کاهند اما از سال 5 تا سال 12 فعالیت کاریشان بر میزان ریسک صندوق خود می افزایند و در نهایت مدیران با سابقه بیشتر از 12 سال، ریسک گریزتر از سایر مدیران عمل می کنند. همچنین نتایج آزمون همبستگی وجود رابطه غیر خطی و معنادار بین میزان تحصیلات مدیران و ریسک صندوق را تایید می نماید. مدیران با میزان تحصیلات دکتری نسبت به سایر مدیران ریسک گریزتر می باشند و صندوق هایی که مدیرانشان مدرک کارشناسی ارشد دارند ریسک بیشتری نسبت به سایر صندوق ها می پذیرند. نتایج همچنین نشان می دهد مدیرانی که موفق به اخذ گواهینامه معامله گری ابزار مشتقه شده اند ریسک بیشتری را متوجه صندوق می­نمایند ولی میان مدرک تحلیلگری مدیران با ریسک صندوق ارتباط معناداری یافت نشد. در نهایت بین هیچ یک از ویژگی های مدیر سرمایه گذاری که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت با بازده و نسبت شارپ رابطه معنادار ی مشاهده نگردید.

فصل اول: طرح و کلیات تحقیق

1-1- مقدمه

یکی از راه های موثر و با اهمیت برای توسعه کشور سرمایه گذاری کارا در فرصت های سرمایه گذاری و جمع آوری وجوه سرگردان و مازاد خانواده ها در فعالیت های تولیدی و مولد کشور می باشد. وجود تنوع در ابزارهای مالی از جمله عوامل موثر در ایجاد انگیزه برای مشارکت سرمایه‌گذاران در بازارهای متشکل سرمایه است، از همین رو است که ابداعات و نوآوری های بسیاری در چند دهه گذشته در این بازارها صورت گرفته است ثبات‌ بخشی و توسعه بازارهای مالی نیازمند به‌کارگیری ابزارها و نهادهای مالی نوین است. نهادهایی که نقش واسطه مالی را در بازار سرمایه ایفا می کنند از اهمیت ویژه و بالایی برخوردار می باشند؛ زیرا بسیاری از سرمایه گذاران و مردم از بازار سرمایه و نحوه سرمایه گذاری در آن اطلاعات چندانی ندارند، در اینجاست که وجود یک نهاد واسطه که سرمایه گذاری مستقیم سرمایه گذاران را به سرمایه گذاری غیرمستقیم تبدیل می کند حائز اهمیت می باشد.

اشتراک یا ادغام مجموعه‌ای از ثروت و بهره برداری از منافع مشترک آن، روش مطلوب برای برخی از سرمایه‌گذاران به ویژه سرمایه‌ گذاران مبتدی و تازه وارد است. با استفاده از یک کاسه کردن و مدیریت تخصصی دارایی‌ها، کارآیی پورتفولیوها و بازدهی آن می‌تواند افزایش یابد.

از جمله ابزارهای مالی که با هدف جمع آوری وجوه از سرمایه‌گذاران و اختصاص آن‌ها به خرید انواع اوراق بهادار به منظور کاهش ریسک سرمایه گذاری، بهره گیری از صرفه جویی های ناشی از مقیاس و تامین منافع برای سرمایه گذاران و کسب سود ابداع شده صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک است(پورزمانی، روحی و صفدری، 1389). سرمایه‌گذارانی که آشنایی کافی با فرآیند سرمایه‌گذاری در بورس اوراق بهادار ندارند و از ریسک‌های آن مطلع نیستند و یا زمان لازم برای پیگیری سرمایه‌گذاری خود ندارند، می‌توانند با مشارکت در این صندوق‌ها از مزایای آن نظیر: مدیریت حرفه‌ای وجوه، قانونمند بودن، ریسک اندک به‌دلیل تنوع‌بخشی، قابلیت نقدشوندگی بالا و نیز نظارت مناسب و در نتیجه امنیت سرمایه‌گذاری بهره‌مند شوند.

1-2- بیان مسئله

هم اکنون، در کشورهای توسعه یافته، صندوق های سرمایه گذاری، به عنوان هسته مرکزی بازار سرمایه محسوب می­شوند و ماهانه مبالغ هنگفتی از سرمایه های سرگردان را به بخش های مولد و فعال جامعه هدایت می کنند. این صندوق ها با اتخاذ سیاست های مناسب می توانند در کاهش تورم، افزایش تولید، رشد اقتصاد و بهبود کارایی مدیران نقش اساسی ایفا نمایند. (روشنگرزاده و احمدی، 1390).

صندوق های سرمایه گذاری مشترک به عنوان یکی از مهمترین واسطه های مالی نقش انتقال سرمایه را از سوی دارندگان منابع (آحاد جامعه) به سمت مصرف کنندگان ( شرکت های تولیدی و خدماتی و سایر ) بر عهده دارند (سعیدی و مقدسیان، 1389). در ایران برای اولین بار در قانون بازار اوراق بهادار مصوب سال 1384 این صندوق ها مورد توجه قرار گرفت و اولین صندوق سرمایه گذاری با درآمد ثابت در سال 1386 تاسیس شد و صندوق­های سرمایه گذاری در سهام از ابتدای سال 1387 به عرصه بازار سرمایه قدم نهادند.

صندوق سرمایه‌گذاری مشترک به عنوان یک واسطه مالی وجوه مردم و سرمایه گذاران را جمع آوری کرده و سبد اوراق بهادار تشکیل می دهد و بدین شکل مکان امنی را برای سرمایه گذاران نا آشنا با بازار سرمایه ایجاد می­کند(محمد ویمتاژ، 1391). صندوق های سرمایه گذاری با دارا بودن نیروی متخصص به مدیریت دارائی های موجود می پردازد. عمده عملکرد صندوق سرمایه گذاری به عملکرد اوراق بهادار و دارائی های موجود در سبدی که مدیران صندوق در آن سرمایه گذاری کرده است، بستگی دارد؛ از این جهت است که این صندوق ها معمولا مدیرانی کارآزموده و ماهر در بازار سرمایه دارند که تنوع‌بخشی صحیح سبد اوراق بهادار را برای سرمایه‌گذاران خود انجام می‌دهند.

یکی از راه های جذب سرمایه گذاران و کمک به اقتصاد بهبود عملکرد صندوق های سرمایه گذاری می باشد تصمیمات مدیران و دیگر کادر عملیاتی صندوق اثر مستقیم بر روی عملکرد آن می گذارد مدیران با انتخاب درست و به موقع در خرید و فروش سهام و دیگر اوراق دارائی موجبات کسب بازده مناسب را فراهم می نمایند(چیوالیر، الیسون، 1999). سوالی که در ذهن تداعی می شود این است که، آیا خبرگی مدیران سرمایه گذاری صندوق ها (خبرگی در این تحقیق منظور میزان تحصیلات ،رشته تحصیلی، مدارک بورسی و نیز تجربه می باشد) از ابتدای سال 89 تا انتهای سال 91 با عملکرد صندوق رابطه دارد؟ اگر مدیران سرمایه گذاری صندوق های سرمایه گذاری موفق به اخذ گواهینامه های تحلیلگری و معامله گری ابزار مشتقه شده باشند بازده و ریسک صندوق و در نهایت عملکرد صندوق تغییری خواهد کرد؟ و آیا تحصیلات و تجربه مدیران سرمایه گذاری مشغول به کار در صندوق ها با ریسک، بازده و عملکرد صندوق ها رابطه دارد؟

 برای دانلود متن کامل پایان نامه اینجا کلیک کنید.