ال 1342 اولین فعالیت رسمی قایقرانی ایران شروع شد. فعالیت قایقرانی سال‌ها در سد امیرکبیر و بعدها در تالاب بندرانزلی امکان‌پذیر شد و نیروی دریایی، هوایی و زمینی هر ساله مسابقاتی را ترتیب می‌دادند.
در سال 1358 فدراسیون قایقرانی با فدراسیون ورزش‌های آبی شنا، شیرجه و واترپلو ادغام شد و در سال 1362 فدراسیون مذکور جدا و به طور مستقل کار خود را آغاز کرد. بین سال‌های 1362 تا 1383 قایقرانی در رشته‌های آب‌های‌آرام، کانوپلو، آب‌های‌خروشان (اسلالوم) و اسکی‌روی‌آب فعال و دارای 13 هیات قایقرانی در سراسر کشور بود. در سال 1383 دو رشته‌ المپیکی بادبانی و روئینگ و دو رشته دراگون‌بت و جت‌اسکی راه‌اندازی شدند، که بعد از گذشت 7 سال، در سال 1390 رشته‌های اسکی‌روی‌آب، جت‌اسکی و دراگون‌بت از این فدراسیون جدا شده و به فدراسیون ورزش‌های همگانی پیوست، حضور ورزشکاران در جوامع بین‌المللی تا به امروز ادامه دارد. قایقرانان ایرانی تاکنون توانسته‌اند افتخارات زیادی را در مسابقات برون مرزی برای ایران کسب کنند، اما بدست آوردن سکوهای المپیک هنوز برای آنها تحقق نیافته است، به همین دلیل انجام پژوهش‌های مختلف در زمینه آمادگی‌جسمانی و سایر موضوعات مرتبط جهت نیل به اهداف بزرگ ضروری است (6). امروزه فدراسیون قایقرانی نیز در راستای سیاست‌های وزارت ورزش‌وجوانان که هدف اصلی آنها شناسایی و تربیت افراد مستعد در رشته‌های ورزشی خاص است، گام برداشته و از سال 1388 شروع به ایجاد پایگاه‌های قهرمانی کرده است، اما به دلیل نبود اطلاعات جامع در رابطه با شاخص‌های خاص ورزشکاران، نیمرخ‌جسمانی و عدم آگاهی از تأثیر عوامل‌های مهم در اجرای موفق در این رشته، در کار خود چندان موفق نبوده است، تا جایی که بعد از گذشت سه سال و صرف هزینه‌های فراوان اکثر این پایگاه‌ها تعطیل شده است. آگاهی از ویژگی‌های قایقرانان موفق که امکان مقایسه ورزشکاران را با سایر قهرمانان در دیگر کشورها میسر می‌کند گام نخست در استعدادیابی محسوب می‌شوند و ویژگی‌ها به دو بخش کلی ویژگی‌های آنتروپومتریک و آمادگی‌جسمانی تقسیم می‌شوند.
2-3. مبانی نظری و پیشینه
بر اساس تحقیقات بسیاری که انجام شده است، سطح اجرای مهارت تابعی از سن و اندازه‌های بدن از قبیل قد و وزن است. همچنین ویژگی‌های آنتروپومتریکی مثل طول، قطر و محیط اندام‌ها نیز در عملکرد ورزشی تأثیر بسزایی دارند. نداشتن وضعیت بدنی مناسب موفقیت را به تأخیر می‌اندازد و حتی ممکن است آن را غیرممکن سازد. در رشته تربیت‌بدنی واژه آنتروپومتریک دو گروه عمده را در بر می‌گیرد که یکی به تعیین ساختار ‌بدن از جمله؛ قد، وزن، عرض، ضخامت، طول اندام‌ها و دیگری به تعیین ترکیب‌بدن شامل؛ توده ‌چربی و توده ‌بدون ‌چربی می‌پردازد (1). واژه فیزیولوژی آن هم در زمینه ورزش به معنای دستاوردهای فیزیولوژیک فعالیت‌بدنی در مراحل تمرین تا قهرمانی است (12). پژوهشگران بسیاری تلاش کردند تا عوامل مؤثر بر عملکرد قایقرانان کایاک را بررسی کنند، و آنچه پیچیدگی این امر را دو چندان می‌کند، تغییرات مکرر مدل قایق‌ها، پاروها، تغییر در تکنیک پاروزدن و تغییرات در قوانین قایقرانی (تغییر متراژ مسابقه) است، که این موضوع ممکن است کاربرد نتایج پژوهش‌های پیشین را در این زمینه محدود سازد.
2-3-1. سن قایقرانان
سن به عنوان یکی دیگر از عوامل مؤثر و مرتبط با عملکرد مطرح است. همچنین سن به عنوان شاخصی از بلوغ جسمانی، جنسی و ذهنی فرد است. بسیاری از مسابقات بینالمللی ورزشی از نظر سنی طبقهبندی میشوند. با این همه، تعریف از جوان و یا یک ورزشکار جوان بر اساس سن تقویمی، به سبب فعالیتهای جسمی و ذهنیای که هر یک از رشتههای ورزشی خاص نیاز دارند، یکسان نیست. برای مثال؛ ورزشکاران رشتههای شنا یا ژیمناستیک، جوانتر از همتایان خود در دیگر رشتهها هستند. این در حالی است که ورزشکاران رشتههای لژسواری یا تیراندازی، بسیار مسنتر از دیگران به نظر میرسند. از اینرو، سن پیشنهادی برای آغاز رشتۀ ورزشی قایقرانی، 10 سالگی تا 14 سالگی است؛ چرا که این ورزش نیازمند تواناییهای ویژه جسمانی است. یک ورزشکار جوان در رشته قایقرانی سنی بین 14 تا 18 سال دارد و محدودیت سنی برای شرکت در بازیهای المپیک 15 سالگی است. هندرسون[17] در سال های 1995 و 1996 نیمرخ ورزشکاران المپیکی و قهرمانان جهان را در رشته قایقرانی تهیه کرد. نتایج نشان داد که قایقرانان پیش از اینکه وارد مسابقات جهانی و یا بازی‌های المپیک شوند، بطور متوسط دارای 11 سال سابقه رقابت می‌باشند و 74% آنها 21 سال داشتند. نکته جالب توجه در این تحقیق همان‌طور که در جدول 2-1 هم مشاهده میشود میانگین سن قایقرانان در هر سه دوره المپیک در بازه 23 تا 24 سال بوده است (6).
جدول 2-1. میانگین سن ورزشکاران المپیکی (6)