برای دانلود متن کامل پایان نامه به سایت zusa.ir مراجعه نمایید.

«اعتماد سیاسی میزان نگرش مثبت و حامیانه مردم نسبت به نظام سیاسی، نهادهای سیاسی و کنشگران سیاسی در جامعه است.» (شایگان، ۱۳۸۷: ۱۶۴)
اعتماد به نظام سیاسی: در واقع اعتماد به روش کار و عملکرد نظام سیاسی می باشد که شامل: اعتماد به اصل و اساس نظام، حمایت از نظام سیاسی، چگونگی حمایت از عملکرد سیستم سیاسی قواعد و قوانین حاکم بر آن می باشد.
اعتماد به نهادهای سیاسی: اعتماد به نهادهای سیاسی، اعتقاد به توانمندی نهادهای سیاسی در حل مسائل پیش روی کشور است و نیز رضایت کلی از عملکرد آنها تا به حال است. نهادهای سیاسی مورد مطالعه در این پژوهش با توجه به حیطه وظایف و تأثیری که بر اعتماد سیاسی مردم دارند، شامل مجلس شورای اسلامی، قوه مجریه، قوه قضاییه، مجلس خبرگان و شورای نگهبان است.
کنشگران سیاسی: افرادی هستند که با انتخاب مستقیم مردم یا انتصاب توسط مسئولان منتخب مردم، مسئولیت اجرایی را در سطوح بالا بر عهده دارند. (Britzer, 2002: P.7) به نقل از شایگان(۱۶۴:۳۸۷)
با بررسی تعاریف مختلف می توان تعریف زیر را از اعتماد به کنشگران سیاسی مبنای کار قرار داد: «اعتقاد به اینکه مسئولان سیاسی فعلی کشور شایستگی اداره امور کشور از نظر تخصص، تجربه، تدبر و تعهد لازم را دارند و در تصمیم گیری ها منافع عمومی را مد نظر قرار می دهند.» در واقع کنشگران سیاسی در این پژوهش مسئولان طراز اول کشورند که تصمیم گیری ها مهم سیاسی را انجام می دهند.
۳-۱۲-۲-۵- هویت ملی سیاسی:
هویت ملی سیاسی مهمترین مؤلفه ی هویت ملی را تشکیل می دهد. هویت ملی در بعد سیاسی بدین معنی است که افرادی از لحاظ فیزیکی و قانونی عضو یک نظام یا ساختار سیاسی هستند و داخل مرزهای ملی یک کشور زندگی می کنند و موضوع یا مخاطب قوانین آن کشور هستند، از لحاظ روانی هم خود را اعضای سیستم بدانند. بنابراین، عشق و علاقه قلبی به یک نظام سیاسی و مبانی ارزشی و مشروعیت آن عامل عمده ای در تقویت همبستگی و پیوند ملی خواهد بود. (ابوالحسنی، ۱۳۸۷: ۱۶)
سیستم سیاسی دارای سه زیر سیستم سیاسی یا سه لایه است که عبارتند از: جامعه سیاسی ملی، نظام و ساختار سیاسی یکپارچه و در نهایت هیأت حاکمه. بنابراین هویت ملی سیاسی را می توان به سه سطح تفکیک کرد که وجود و قوت هویت در هر سطح و یا بحران در آن سطوح پیامدها و نتایج خاص خود را دارد. (همان:۱۶)
با توجه به شاخص هایی که ابوالحسنی (۱۳۸۷) در پژوهش خود برای هویت ملی سیاسی ذکر می کند و جمع بندی نظر اساتید و حذف چند شاخص و تغییری جزئی در شاخص های ابوالحسنی نهایتاً این شاخص به مقوله های قابل سنجش تبدیل شده و در کتب درسی مورد بررسی قرار گرفتند، که عبارتند از:

 

• ارزش گذاری نسبت به ساختارهای سیاسی گذشته.

 

• ضرورت استقرار یک نظام سیاسی واحد بر کل جامعه.

 

• ذکر علاقه قلبی به یک سیستم سیاسی دارای ارزش های همه پسند در کشور.

 

• دفاع از یکپارچگی و همبستگی سیاسی.

 

• اعتقاد به وجود یک ساختار سیاسی یکپارچه از تاریخ گذشته.

 

• نوع ایدئولوژی مناسب برای نظام سیاسی مطلوب کشور.

 

• نوع ساختار قدرت مناسب برای کشور.