0 – 135

 

 

25/12/1391 – 5/5/1392

 

 

136.5

 

 

195

 

 

 

 

-67.94

 

 

399.44

 

 

 

 

 

 

 

Dp : نفوذ عمقي؛ S∆ : تغييرات ذخيره رطوبت خاک در عمق 90 – 0 سانتي‌متر
تعيين تبخير-تعرق واقعي گياه در فصل رشد
همان‌گونه که ذکر شد براي تعيين تبخير-تعرق واقعي گياه از رابطه بيلان آب در خاک استفاده مي‌گردد. انگور گياهي خزان‌دار است و در فصل زمستان تعرقي انجام نمي‌دهد. بنابراين بايستي معادله بيلان رطوبتي خاک را از شروع فصل فعاليت گياه يعني اسفندماه تا حدوداً اواسط آبان‌ماه که گياه به خواب زمستانه مي‌رود محاسبه نماييم. اما در اين پژوهش به دليل محدوديت استفاده از نوترون‌متر اندازه‌گيري تا اسفند سال آينده انجام نشده و معادله بيلان رطوبتي براي دوره اندازهگيري رطوبت يعني تا شهريور ماه بسته شده و مقدار تبخير-تعرق تا اين زمان محاسبه گردید. جداول 39-4 تا 45-4 تبخير-تعرق صورت گرفته توسط گياه در عمق 90-0 سانتي‌متري براي تيمارهاي 1 تا 5 و براي 4 مقدار آبياري تکميلي شاهد، 65، 130 و 195 ميلي‌متر را در سال‌هاي زراعي 91-90 و 92-91 محاسبه نموده ‌است. محاسبات انجام شده در سال 91-90 از تاريخ 9/1/1391 تا 25/12/1391 در زمان‌هاي مختلف و در سال 92-91 از تاريخ 25/12/1391 تا 5/5/1392 و فقط دو بار انجام گرفته‌ است. همان‌گونه که مشاهده مي‌شود مقادير تبخير-تعرق در سال دوم در بازه ‌زماني مشابه افزايش يافته ‌است که علت را مي‌توان در افزايش بارندگي‌ها در سال دوم بيان نمود. مقايسه اين نتايج با نتايج گلستاني (1390) نيز افزايش ميزان تبخير-تعرق را تأييد مي‌نمايد. در پژوهش گلستاني (1391) تاک‌هاي انگور به‌دليل کف بري شدن، کوچکتر بوده و تبخير-تعرق کمتري را انجام دادهاند.
ميزان تبخير-تعرق واقعي گياه در سال‌هاي زراعي 91-90 و 92-91 در تيمارهاي مختلف تحت تأثير مقادير متفاوت آبياري و زمان انجام آبياري است. همان‌گونه که مشاهده شد بيشترين مقدار تبخير-تعرق به تيمار دو بار آبياري در ماه‌هاي فروردين و ارديبهشت و با مقدار 195 ميلي‌متر اختصاص يافت و کمترين تبخير-تعرق مربوط به تيمار شاهد که تنها از آب باران استفاده مي‌کرده است مي‌باشد. همان‌گونه که گاردنر و ايلگ (1962) بيان نمودند که گياه در مکش آب خاک کمتر، سريع‌تر مي‌تواند آب را جذب نمايد. بنابراين با انجام آبياري و نيز با افزايش مقدار آب داده شده به گياه و در پي آن کاهش مکش آب خاک، گياه آب خاک را سريع‌تر جذب نموده و در آن بازه زماني ميزان تبخير-تعرق افزايش مي‌يابد. جداول 46-4 و 47-4 مقايسه ميانگينها را بر اساس آزمون دانکن در سطح 5% نشان ميدهد. در سالهاي زراعي 91-90 و 92-91 انجام آبياري تکميلي، تفاوت معنيداري را در تبخير-تعرق تيمارهاي آبياري شده در مقايسه با تيمار شاهد نشان داد.
در سال اول و دوم انجام پژوهش، حداکثر تبخير-تعرق گياه بعد از انجام آبياري مشاهده شده ‌است، به اين معنا که ميزان تبخير-تعرق در يک بازه زماني خاص که آب در اختيار گياه قرار گرفته، افزايش يافته است و اين ميزان تبخير-تعرق با افزايش ميزان آبياري بيشتر مي‌شود. نمودارهاي مربوط به تبخير-تعرق تجمعي گياه در تيمارهاي مختلف زمان و مقدار آبياري در هر دو سال انجام پژوهش در شکلهاي 38-4 تا 53-4 آمده ‌است. از آن‌جا که استفاده از نوترون‌متر در سال دوم با محدوديت همراه بود، اندازه‌گيري رطوبت توسط نوترون‌متر در اين سال فقط دو بار در ابتدا و انتهاي فصل رشد صورت گرفت.
جدول 39-4- تبخير-تعرق واقعي گياه در فواصل مختلف بعد از اولين اندازه‌گيري ( در بازه زماني 9/1/1391 تا 8/6/1391) مقدار آب خاک در تيمارهاي آبياري تکميلي با مقدار 65 ميلي‌متر در سال زراعي 91-90

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

yle="box-sizing: inherit; width: 1104px;">