فیلسوف دیگریونانی، ارسطو، هم یادگیری هنرها را مورد توجه جدی قرار می دهد. وی بین حرکت معنا دارد در هنر و اعمالی که هیچ گونه سودی به انسان نمی رساندفرق می گذارد و اشاره می کند در امر آموزش، هنربه عنوان عامل اصلی معنا و مفهوم پیدا می کند(امینی، ۱۳۸۴ به نقل ازمختاباد، ۱۳۷۴: ص۳۰).
درعین حال، وی پرورش عواطف و احساسات را واهی می داندکه انسان را به مقصد هنرهای اخلاقی رهنمون می سازد. لذا باید کودکان و دانش آموزان را از شنیدن موسیقی و داستانهای بد منع کرد(امینی، ۱۳۸۴: ص۳۰-۲۹).
تاریخچه فعّالیّت هنری درمدارس ایران
ازسال ۱۳۱۶ تاکنون حوزه های محتوایی هنرکه دردوره های مختلف دربرنامه درسی هنرگنجانده شده، قابل توجه می باشد.
۱۳۱۶: سرود، نقاشی و رسم، تعلیم خط
۱۳۱۹: سرود، نقّاشی وکاردستی یاتعلیم خط، رسم ونقّاشی
۱۳۲۸: سرود، نقّاشی وکاردستی، خوش نویسی، مشق خط
۱۳۴۲: هنر و کاردستی، سرود
۱۳۴۵: هنر وکاردستی
۱۳۵۸: هنر و تعلیم خط
۱۳۷۳ تا کنون :نقّاشی، کاردستی، خوش نویسی
در برنامه سال ۱۳۷۳ که تاکنون نیز ادامه دارد ساعات آموزش هنرتقریباً ۷۰ درصد افت داشته است که درمقایسه با بالاترین میزان ساعات آموزش هفتگی درسال ۱۳۴۲ و حتی با لحاظ کردن ساعات آموزش هفتگی از۲۸ ساعت به ۲۴ ساعت کاهش داشته است که این افت( حدو ۱۵ درصد ) قابل توجیه نیست و حکایت از بی توجهی عمیق به آموزش هنر درحال حاضر دارد که درطول تاریخ آموزش ابتدایی در ایران سابقه نداشته است (مهرمحمدی، ۱۳۹۰: ص۱۵۴) .
نکته ی جالب توجه این که، ازسال ۱۳۷۴، آموزش و پرورش مبادرت به چاپ کتاب درسی باعنوان ” آموزش هنر ” نکرده امّا در برنامه درسی هفتگی، کماکان ساعات آموزش هنرمصوّب شورای عالی آموزش و پرورش، جایگاه خود را حفظ کرده است. لذا، بایدنتیجه گیری کردکه آموزش هنر، علاوه بر ساعات بسیارمحدود و ناچیز اختصاص یافته به آن در دوره ابتدایی، فاقدبرنامه درسی مشخّص و منابع آموزشی رسمی نیزهست، که خودمعرّف بُعد دیگری از ابعاد بی توجّهی وکم مهری نظام آموزشی به حوزه ی تربیت هنری است (مهرمحمدی، ۱۳۹۰: ص۱۵۶).
درسال ۱۳۷۸، دفتربرنامه ریزی و تألیف کتب درسی تصمیم گرفت، با طرّاحی برنامه درسی جدیدی برای درس هنر، به وضعیت نابسامان آموزش هنردر دوره ابتدایی سامان بخشد. در این سال، مطالعات نیازسنجی انجام گرفت و در سال ۱۳۷۹، پیش نویس نخست برنامه با عنوان ” برنامه ی موقت ” تهیّه و به دبستان های سراسرکشور برای اجرای داوطلبانه ارسال شد. پرسش نامه هایی نیز همراه برنامه ی موقت برای مدارس ارسال گردید، تا با استفاده از آن ها به اظهارنظر درباره ی برنامه ی تازه تنظیم شده بپردازند. حاصل این فعّالیت و بررسی های علمی و کارشناسی دیگری که در گروه برنامه ریزی ذیربط انجام شد، منجربه طرّاحی ” راهنمای برنامه درسی هنردوره ی ابتدایی” شد(نوّاب صفوی، ۱۳۸۲).
با توجه به مطالب ذکرشده می توان گفت که به طور اساسی فعّالیّت هنری درنظام آموزشی کشور در مقایسه با سایرکشورها، از یک سو با محدودیت های نظری و فکری و ازسوی دیگربا موانع و تنگناهای اجرایی و عملی دست به گریبان است. محدودیت نظری، ریشه درعدم اعتقاد و باور برنامه ریزان آموزشی به ضرورت و نقش ویژه فعالیت های هنری در شکوفایی قابلیت ها و استعدادهای مختلف دانش آموزان و تحقق اهداف نظام آموزشی دارد.
جدول شماره ۱-۲
زمان آموزش هفتگی درآموزش ابتدایی