امنیت اجتماعی
امنیت اجتماعی در تعریف مدرن آن به کیفیت بقای اعضای جامعه در فضای شهری از یک‌سو و از سوی دیگر با جرم ارتباط پیدا میکند و با مفهوم قربانی جرم واقع‌شدن و ترس از آن در ارتباط است. ازنظر علمی، درک اثرات جرم یعنی ترس از وقوع جرم، به‌اندازه خود آن یعنی خطرهای آماری حاصل از وقوع جرم اهمیت دارد (کارمونا، ۲۰۰۳: ۲۴۱). در این تحقیق برای سنجش امنیت اجتماعی از شاخص‌های کییز (۱۹۹۸) استفاده شده است.
تعریف مفهومی و گویههای متغیر امنیت اجتماعی

دلبستگی مکانی
از طریق دلبستگی شخصی به مکان‌های جغرافیایی مشخص، فرد احساس تعلق و هدف به دست میآورد که به‌نوبهی خود، معانی را به زندگی فرد میدهد. این “تعلق” می‌تواند به‌عنوان ‌یک پیوند اجتماعی یا احساس عضویت و وابستگی به یک مکان، تعریف شود (همیت و همکاران، ۲۰۰۴). دلبستگی مکانی به‌عنوان‌ یک ساختار مردم-مکان، با ارتباط بین مردم و مکان فیزیکی آنها و آنچه که آنها را تشویق به تعهد این کار، پیوند و اقامت طولانی در محلهی خود میکند، مربوط است که می‌تواند تأثیر بر سرزندگی و پایداری یک محله داشته باشد؛ بنابراین مهم است که چگونگی ایجاد و ارتقاء این ارتباط با مکان درک شود (میتچل، ۲۰۱۳: ۳۰).
مؤلفههای دلبستگی مکانی
ویلیامز و وسک[۷۸] (۲۰۰۳) “هویت مکانی[۷۹]” و “وابستگی مکانی[۸۰]” را به‌عنوان عامل‌هایی که بر اساس آن دلبستگی مکانی را میتوان از طریق آنها اندازهگیری کرد، شناسایی کردهاند. آنها ویژگیهای روان‌سنجی مقیاس دلبستگی مکانی را که برای به دست آوردن میزان عواطف و احساسات مردم برای مکانهای مشخص طراحی‌شده است را موردمطالعه و بررسی قراردادند.
وابستگی مکانی
اسکنل و جیفورد (۲۰۱۰) نشان میدهند که ساکنان میتوانند به مکان‌های خاصی که با اهداف، انتظارات و نیازهای خود که بر پایهی تجارب گذشتهشان مواجه میشوند، دلبسته شوند؛ بنابراین، دیدگاه کاربران از یک مکان میتواند بر جنبههای اجتماعی و فیزیکی که وابسته به اهداف خاص آنها و نیازهای آن مکان هست، متمرکزشده باشد. این راهنماییها برای مفهوم وابستگی مکانی که یک نوع از دلبستگی در هر یک از افراد که به یک مکانی ارزش قائل‌اند، برای فعالیتهای خاصی که آن را کمک یا پشتیبانی میکند، است.
وابستگی مکانی فرایندی است که توسط ساکنین، کیفیت فعلی مکانشان را به لحاظ در دسترس بودن منابع اجتماعی و فیزیکی، ارضای نیازهای آنها و اینکه چگونه این مکان با دیگر مکانهای جایگزین، مقایسه میشود، ارزیابی میکنند. این همچنین شامل توانایی ساکنان برای ارزیابی و بررسی کیفیت محیط مسکونی خود و اینکه چگونه به‌خوبی این محیط، رفتارها و اهداف مشخصی را بکار میبرد. وابستگی مکانی مربوط است به اینکه چقدر یک مکان بر اساس ارزش عملکرد آن و فرصت‌هایی که آن برای انجام اهداف خاص، ارائه می‌دهد، برای افراد می‌تواند باارزش باشد (جورجنسین و استدمن، ۲۰۰۲: ۵۶۸).
هویت مکانی
هویت مکانی ساختار فردگرایانهای از روابط فرد در مکان است که مربوط به احساسات و خاطرات مکانِ فرد است (رلف، ۱۹۷۶: ۴۴). به عقیده ویلیامز و وسک (۲۰۰۳) هویت مکانی اشاره به اهمیت نمادین یک مکان به‌عنوان‌ یک منبع احساسات و روابط که هدف و معنا به زندگی میدهد، دارد. هویت مکانی، هویت شخصی فرد را در ارتباط با محیط فیزیکی از طریق الگوهای چندوجهیِ عقاید، باورها، اولویتها، ارزشها، اهداف، احساسات و تمایلات رفتاری و مهارتهای خودآگاه و ناخودآگاه، تشکیل میدهد. علاوه بر این، آن مربوط به رفتارها و تجاربی است که ریشه در محیط فیزیکی پیچیده و تعریف روزبهروز تجربیات دارد. اعتقاد بر این است که هویت مکانی یک مجموعه از خاطرات، مفاهیم، تفسیرها، عقاید و احساسات در مورد یک مکان خاص است (پروشانسکی و دیگران، ۱۹۸۳: ۶۶).
هویت مکانی از سه بخش به هم وابسته تشکیل‌شده است: ۱-ویژگیهای فیزیکی و یا ظاهر، ۲-فعالیتهای قابل‌مشاهده و عملکردها، ۳-و معانی و نمادهای مرتبط با مکان (رلف، ۱۹۷۶: ۴۴). درحالی‌که هویت مکانی مربوط است به روشی که مکانها هویت را شکل میدهند، دلبستگی مکانی بیشتر بر ارزیابی مکانها متمرکز است. هویت مکانی به‌عنوان ‌یک ساختار شناختی پیچیدهای پدیدار میشود که توسط انبوهی از نگرشها، ارزشها، افکار، عقاید، معانی و تمایلات رفتاری افراد مشخص میشود (پروشانسکی و دیگران، ۱۹۸۳: ۶۷). بااین‌حال، دلبستگی مکانی شامل وابستگی عاطفی و تعلق به یک مکان خاص است. دلبستگی مکانی را می‌توان جمعی در طبیعت در نظر گرفت که آنها عمدتاً در بین مردم و در میان مردم و مکانهای فیزیکی خودشان تعامل شکل میگیرد. دلبستگی مکانی میتواند به‌عنوان یک ساختار چندبعدی در نظر گرفته شود، شامل ابعاد عملکردی (به‌عنوان‌مثال، وابستگی مکانی) و ابعاد عاطفی/نمادین (به‌عنوان‌مثال، هویت مکانی).
گویههای شاخصهای متغیر دلبستگی مکانی

من قصد دارم برای چندین سال در این محله اقامت داشته باشم.

هویت مکانی

زندگی در این محله چیزهای زیادی را در مورد اینکه من چه کسی هستم، می‌گوید.

من بسیار به این محله دلبستهام.

من با این محله شناخته میشوم.

این محله برای من بسیار خاص و ویژه است.

وابستگی مکانی

این بهترین محله برای من برای زندگی است.

محلات دیگر نمیتوانند با محله من مقایسه شوند.

منبع: (میتچل، ۲۰۱۳: ۶۲)
قابلیت پیادهمداری
فعالیت پیاده‌روی را می‌توان قدم زدن مابین فضاهای شهری جهت اهداف تفریحی، ورزشی، دسترسی به تسهیلات شهری و مقاصد کاری دانست. پیاده‌روی دارای اهمیت اساسی در ادراک هویت فضایی، احساس تعلق به محیط و دریافت کیفیت‌های محیطی است. چهرهی شهر بیشتر از طریق گام زدن در فضای شهری احساس می‌شود. پیاده‌راه‌ها، محل حضور همه شهروندان و مشارکت آنان در زندگی جمعی‌شان هست. این فضاها در مقیاس همهی شهر عمل کرده و پذیرای گروه‌های مختلفی از شهروندان می‌باشند (عباسزاده، ۱۳۹۲: ۲).
کشورهای پیشرفته در سالهای اخیر به دنبال تحقیقات وسیع درزمینه‌ی حضور بیشتر مردم در فضاهای عمومی و تشویق آنها به افزایش قابلیت پیادهمداری سیاستهایی را تدوین و اعمال نموده و موضوع جابجایی انسان پیاده را که سهم و جایگاهی ویژه در نظام حملونقل داشته، بار دیگر موردتوجه قرار داده و ساماندهی آن را با برنامهریزی دقیق و همهجانبه دنبال مینمایند. در این رابطه میتوان به اسناد طرحهای جامع پیاده در ۱۴ شهر مهم اروپایی و آمریکایی اشاره نمود. لازم به ذکر است که کشورهای آسیایی و درحال‌توسعه بعضاً فاقد سیستم حملونقل عمومی کارا بوده و همانطور که اپلیارد در مقاله “خیابانها میتوانند باعث مرگ شهرها شوند”، شهرهای جهان سوم و توسعه‌یافته را از تجربه تلخ دهه ۶۰ شهرهای آمریکا که بر اساس اتومبیل محور بنانهاده شدهاند بر حذر داشته و اظهار میدارد: “خیابانهای ما ازنقطه‌نظر اجتماعی مکانهای مردهای هستند که عامل مرگ آنها همان اتومبیلی است که به خاطر آن ساخته‌شده‌اند؛ لذا تعریض خیابانها بیش از آن‌که یک ضرورت باشد، یک کار اضافی و بیهوده است و به‌عنوان یک سؤال اساسی مطرح میسازد که آیا شهرهای جهان سوم میتوانند راه میانبری در چرخهی امید و ناامیدی در ارتباط با اتومبیل بیابند” (اپلیارد، ۱۳۸۲: ۷۶).
معیارها با توجه به مطالعات انجام‌شده بر روی ۱۴ طرح جامع عابرپیاده در اروپا و آمریکا انتخاب‌شده‌اند و امتیازات نیز بر اساس یک نظرسنجی انجام‌گرفته در سطح دنیا می‌باشد (کاشانی‌جو، ۱۳۸۹: ۱۸).
شاخصها و معیارهای متغیر قابلیت پیادهمداری

1. در صورتی که یکی از طرفین ]برای خود[ محل کسب و کاری مشخص نکرده و در عین حال بیش از یک محل کسب و کار داشته باشد، از نظر این کنوانسیون محل کسب و کار وی جائی است که با در نظر گرفتن اوضاع و احوالی که قبل از انعقاد قرارداد یا در زمان انعقاد آن بر طرفین معلوم بوده یا مدنظر آن ها قرار گرفته است نزدیک ترین ارتباط را با قرارداد مربوط دارد.

1. هرگاه شخص حقیقی فاقد محل کسب و کار باشد، محل سکونت معمولی وی ملاک عمل خواهد بود.

1. مکان، صرفاً به علل زیر محل کسب و کار محسوب نمی شود:

الف) به این دلیل که تجهیزات و فناوری پشتیبان سیستم اطلاعاتی به کار رفته توسط یک طرف در ارتباط با انعقاد قرارداد در این مکان مستقرند.
ب) به این دلیل که طرف های دیگر می توانند در این مکان به سیستم اطلاعاتی موردنظر دسترسی پیدا کنند.

5. صرف این واقعیت که یک طرف از نام حوزه یا نشانی پست الکترونیکی مرتبط با کشوری خاص استفاده می کند، موجد این اماره نیست که محل کسب و کار وی در آن کشور واقع است.

قانون تجارت الکترونیک ایران در ماده ۲۹ چنین مقرر نموده است:
ماده۲۹: اگر محل استقرار سیستم اطلاعاتی با محل استقرار دریافت داده مختلف باشد مطابق قاعده زیر عمل می شود:
الف: محل تجاری یا کاری اصل ساز محل ارسال داده پیام است. محل تجاری یا کاری مخاطب محل دریافت داده پیام است. مگر خلاف آن توافق شده باشد.
ب: اگر اصل ساز بیش از یک محل تجاری یا کاری داشته باشد نزدیک ترین محل به اصل معامله، محل تجاری یا کاری خواهد بود در غیر این صورت محل اصلی شرکت محل تجاری یا کاری است.
ج: اگر اصل ساز یا مخاطب فاقد محل تجاری یا کاری باشند اقامتگاه قانونی آنان ملاک خواهد بود.
در این ماده بر خلاف ماده ۲۶ و ۲۷ در خصوص زمان ارسال و دریافت داده پیام توافق طرفین را به رسمیت شناخته است.
محل کاری در متون حقوقی ایران وجود ندارد. در قوانین دیگر این ملاک به چشم نمی خورد.
شاید بتوان گفت که اگر طرف قرارداد شخص حقوقی نباشد بلکه شخص حقیقی باشد که ممکن است محل تجارت نداشته باشد، محل کار وی ملاک خواهد بود. در هر حال اگر احتمال فوق درست باشد بهتر بود از عبارت محل کار استفاده می شد.
کنوانسیون بیع بین المللی کالا نیز در ماده ۱۰ مقرر نموده است: از نظر این کنوانسیون :
الف: هرگاه یکی از طرفین بیش از یک محل تجارت داشته باشد محل تجارت وی جایی خواهد بود که با در نظر گرفتن اوضاع واحوالی که قبل از انعقاد قرارداد یا در زمان انعقاد قرارداد بر طرفین معلوم بوده یا منظور نظر آن ها قرار گرفته است نزدیک ترین رابطه را با قرارداد و اجرای آن دارد.
ب: هرگاه یکی از طرفین فاقد محل تجارت باشد محل اقامت معمولی ملاک خواهد بود.
نتیجه اینکه سیستم های حقوقی مورد بحث برای تعیین مکان ارسال و دریافت ارتباطات الکترونیکی ملاک واحدی قرار داده اند و آن عبارت است از محل تجارت ارسال کننده یا دریافت کننده
هر چند طبق حقوق سنتی مکان تشکیل قرارداد تابع زمان تشکیل آن است اما در دنیای الکترونیکی این قاعده قابل اعمال نیست.
در تعیین زمان انعقاد قرارداد سیستم اطلاعاتی طرفین عامل مؤثری است اما در تعیین مکان انعقاد قرارداد سیستم اطلاعاتی طرفین و محل استقرار آن ها به هیچ وجه مؤثر نیست و آنچه تعیین کننده است محل تجارت طرفین است که در همه قوانین مورد توجه است.
همچنین از آنجا که محل استقرار سیستم های اطلاعاتی ممکن است متفاوت از محل تجارت طرفین باشد لذا زمان و مکان ارسال و دریافت می تواند جدای از هم باشد نه مقارن هم (حبیب زاده، ۱۳۹۰: ص ۲۹۱).
عوامل تحقق بیع سنتی و الکترونیکی
اعتبار بیان اراده
عقود رضایی
اشخاص به منظور بیان قصد و اراده خویش از الفاظ و کلمات، ایماء و اشاره ها بهره می گیرند. آنچه در تبادل افکار و اندیشه ها دارای اهمیت اساسی است، قابل درک بودن آن می باشد، چنان که به کارگیری شکلی خاص در برقراری ارتباط، تنها، متأثر از موقعیت و شرایط افراد است. در علم حقوق نیز قاعده همین است؛ بیان اراده و صحت قراردادها، در اصل، تابع ضوابط و مقتضیات شکلی نیست. بررسی شرایط صحت قراردادها در سیستمهای حقوقی مختلف نشان می دهد که عقد با توافق طرفین واقع می شود و رعایت تشریفاتی معین یا لفظی خاص در بیان قصد، شرط صحت پیمان نمی باشد. ماده ۱۹۱ قانون مدنی «صرف مقرون بودن عقد به چیزی که دلالت بر قصد انشاء نماید» را در تحقق عقد کافی دانسته است، حسب قوانین و رویه قضایی در دیگر کشورها.
وعده به وجود آورنده قرارداد می تواند لفظی یا مکتوب بوده باشد و به طور کلی یا در بخشی از آن از رفتار طرفین است