• به خطر انداختن وضعیت منابع مالی و یا امکانات بین المللی

 

 

• به خطر انداختن تمامیت ارضی ، وحدت سیاسی و یا حاکمیت دول مستقل

 

 

جرم تروریستی عبارت است از :
هرگونه عمل در آغاز کردن ، مشارکت ورزیدن و یا اجرای عملیات تروریستی در هر یک از کشورهای متعاهد بر ضد شهروندان ، دولت مردان ، تاسیسات و یا منافع شان و یا اماکن متعلق به دول خارجی و یا شهروندان بیگانه که مقیم دول متعاهد هستند ، در صورتی که عمل و جرم مذکور بر طبق قانون داخلی کشور متعاهد قابل مجازات باشد (بزرگمهری،۱۳۸۸)
مقوله تروریسم و مبارزه با آن در اسناد متعدد سازمان کنفرانس اسلامی مورد بحث قرار گرفته است. این اسناد شامل:
۱- اعلامیه مکه المکرمه مصوب سومین کنفرانس سران، مکه ۱۹۸۱
۲- قطعنامه شماره پ ۶/۱۶ مصوب ششمین کنفرانس سران، داکار ۱۹۹۱
۳- قطعنامه شماره پ ۷/۴۷ مصوب هفتمین کنفرانس سران، کازابلانکا ۱۹۹۴
۴- قطعنامه شماره ۷/۴۳، کازابلانکا ۱۹۹۴
۵- کنوانسیون سازمان کنفرانس اسلامی در مبارزه با تروریسم بین المللی، جولای ۱۹۹۹
۶- اعلامیه کولالامپور، آوریل ۲۰۰۲
۷- قطعنامه شماره پ ۳۳/۱۲ باکو ۲۰۰۶
سازمان کنفرانس اسلامی در هفت سندی که از سال ۱۹۸۱ تا ۲۰۰۶ میلادی به تصویب رسانده است مستمراً ضرورت استثناء نمودن فعالیت های جنبش استقلال طلبانه، مبارزه با اشغالگران در رژیم های نژادپرست را از اقدامات تروریستی یادآور شده است. این سازمان در مقدمه سند کنوانسیون سازمان کنفرانس اسلامی در مبارزه با تروریسم بین المللی مصوب جولای ۱۹۹۹ بر مشروعیت حق ملل برای مبارزه علیه اشغالگران بیگانه و استعماری و رژیم های نژادپرست با تمامی ابزار، شامل مبارزه مسلحانه برای آزادسازی سرزمین های خود و کسب حقوق در زمینه حق تعیین سرنوشت و استقلال، که منطبق با اهداف و اصول منشور و قطعنامه های سازمان ملل، تأکید کرده است. (بزرگمهری، ۱۳۸۷)

 

دانلود متن کامل این پایان نامه در سایت abisho.ir

 

۱-۱۰ کنوانسیون ها و قطعنامه ها در خصوص تروریسم

 

 

با توجه به این موضوع که تروریسم و مسائل آن در دنیای جدید یکی از مسائل روزمره و بحث های جدی در سازمان های بین المللی می باشد در این بخش اشاره ای به کنوانسیون ها و قطعنامه در این خصوص می شود:
این کنوانسیون ها را می توان از دو جهت تفکیک نمود:
۱) دسته اول کنوانسیون های تنبیهی هستند که اقدامات تروریستی خاص را مشخص کرده و کشورها را متعهد کرده اند تا با مجرمانه دانستن این رفتارها مجازات های متناسب را اعمال نمایند. به عنوان مثال کنوانسیون جرائم مربوط به اعمال ارتکابی در هواپیما که به کنوانسیون ۱۹۶۳ توکیو معروف است، و همچنین کنوانسیون سرکوب اقدامات غیرقانونی علیه امنیت هوانوردی کشوری ۱۹۷۱ که به کنوانسیون مونترال معروف است جز اینگونه اسناد تنبیهی هستند.
۲) گروهی دیگر از کنوانسیون های ضد تروریستی، کنوانسیون های با ویژگی پیشگیری از اقدامات تروریستی هستند. به عنوان مثال کنوانسیون ممنوعیت استفاده از وسایل پلاستیکی انفجاری برای اهداف ارعاب آمیز سال ۱۹۹۱ کشورها را موظف کرده است که برای جلوگیری از در اختیار قرار گرفتن وسایل انفجاری در دست تروریستها از ساخت مواد انفجاری غیر مجاز جلوگیری به عمل آورند. کنوانسیون ممنوعیت حمایت مالی از تروریسم سال ۱۹۹۹مبارزه با تروریسم را با قطع حمایت های مالی و بستن راه هایی که تروریست ها از آن مورد پشتیبانی مالی قرار می گیرند، ضروری دانسته است. سند مذکور از معدود اسناد مقابله با تروریسم از سال ۱۹۳۷ تاکنون است که به تعریف اجمالی از ترویسم پرداخته است. (آقایی خواجه پاشا، ۱۳۹۲)
اما در خصوص کنوانسیون هایی که کشورها را مجبور به تصویب قوانین و جرم انگاری اقدامات تروریستی به تصویب رسیده است می توان از کنوانسیون مصوب شورای اروپا مصوب ۱۶ مه ۲۰۰۵ نام برد که در این کنوانسیون جرم تحریک به تروریسم و اقدامات تروریستی را جرم دانسته و در آن هم تحریک به صورت مستقیم و غیر مستقیم را جرم انگاشته است. (بوینه[۲]،۲۰۰۹)
در تمامی این کنوانسیون ها مجامع بین المللی و سازمان ها و نهاد های بین المللی از کشورها درخواست نموده اند که همکاری خود را به صورت تنگاتنگ انجام دهند کنوانسیون بین المللی مقابله با فعالیت های تروریستی هسته ای مصوب سپتامبر ۲۰۰۵ میلادی تأکید بیشتری بر این امر دارد و به ضرورت افزایش میان دولتها برای اتخاذ تدابیری جدی جهت جلوگیری از مخاطرات پدیده تروریسم اشاره اساسی داشته است. (بزرگمهری، ۱۳۸۷) در پاسخ به تهدید ناشی از تروریسم بین المللی، چهل و هفت کشور عضو شورای اروپا دو دستور العمل کلیدی شناخته شده به عنوان تصمیم گیری در چارچوب مبارزه با تروریسم در سال ۲۰۰۲ و ۲۰۰۸ به تصویب رسید. (بوینه، ۲۰۰۹)
شورای امنیت سازمان ملل متحد به عنوان بازوی اجرایی این سازمان و بر اساس فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد می تواند هر موضوعی که باعث ایجاد تهدید صلح جهانی گردد را در دستور کار خود قرار دهد و مسئله تروریسم به خصوص بعد از ۱۱ سپتامبر یکی از موضوعات اساسی شورای امنیت گردیده است. و تاکنون دو قطعنامه مهم در این خصوص از سوی شورای امنیت صادر شده است. قطعنامه های ۱۳۶۸ و ۱۳۷۳ که به موجب فصل هفتم منشور سازمان ملل صادر بودند، نقطه عطفی در روند مبارزه جهانی با تروریسم بین المللی محسوب می شوند. قطعنامه ۱۳۶۸ شورای امنیت در ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۱، عملیات تروریستی به برجهای تجاری آمریکا را محکوم و آنرا تهدیدی برای امنیت جهانی برشمرده بود. این قطعنامه هرگونه تأمین مالی اقدامات تروریستی را محکوم و پناه دادن، آموزش و حمایت از تروریست ها را ممنوع اعلام کرد. همچنین در آن بر حق طبیعی دفاع فردی یا جمعی و نیاز به همکاری میان کشورها در مبارزه با عوامل تهدید کننده صلح و امنیت جهانی تأکید کرده بود.
قطعنامه ۱۳۷۳ در ۲۸ سپتامبر ۲۰۰۱ شورای امنیت، به صورتی دقیق و مبسوط همه اقدامات لازم الاجراء از سوی دولت ها در جهت مبارزه با تروریسم را در زمینه های مختلف برشمرده است. این قطعنامه در ادامه روند صدور قطعنامه ۱۳۶۸، پیوستن کشورها به توافقنامه بین المللی مبارزه با تروریسم را امری ضروری می داند. این قطعنامه حاوی مطالبی در حوزه بانکی، پلیسی، اطلاعاتی و سیاسی می باشد و با یادآوری مسئولیت همه دولتها برای مبارزه با تروریسم بیان می دارد: «… مبارزه با تروریسم منحصر به مطالبات آمریکا نمی شود بلکه به وظیفه ای برای همه دولتها تبدیل شده است. این قطعنامه همه دولتهای جهان را ملزم می کند: باید از حمایت مالی اقدامات تروریستی امتناع ورزند. عاملان، سازمانها و حامیان مالی تروریستی آنان را تحت پیگرد قرار دهند. برای منع کردن فعالیت های تروریستی، دستیابی آنان و حامیانشان را به یک پناهگاه امن از بین ببرند…» (لطفی، ۱۳۹۰)

 

 

۱-۱۰-۱ فهرست بیست کنوانسیون مرتبط با پدیده تروریسم

 

 

 

1. «کنوانسیون تهاجمات و برخی از اعمال هجومی ارتکاب یافته داخل شناورهای هوایی «مصوب سازمان بین المللی هواپیمای کشوری، ۱۴ سپتامبر ۱۹۶۳، توکیو (قابلیت اجراء از ۴ دسامبر ۱۹۶۹) »

 

 

1. «کنوانسیون مقابله با تسخیر غیرقانونی هواپیما «لاهه ۱۶ دسامبر ۱۹۷۰» (قابلیت اجراء از ۱۴ اکتبر ۱۹۷۱) »

 

 

1. «کنوانسیون بین المللی مقابله با اعمال غیرقانونی و ضد امنیت پروازهای غیر نظامی «مونترال کانادا، ۲۳ سپتامبر ۱۹۷۱» (قابلیت اجراء از ۲۶ ژانویه ۱۹۷۳) »

 

 

1. «کنوانسیون جلوگیری و مجازات جرائم علیه اشخاص مورد حمایت بین المللی از جمله عوامل دیپلماتیک «مصوب مجمع عمومی قطعنامه ۳۱۶۶ ( XX VIII ) 14 دسامبر ۱۹۷۳ (قابلیت اجراء از ۲۰ فوریه ۱۹۷۷) »

 

 

1. «کنوانسیون بین المللی مقابله با گروگانگیری «مجمع عمومی سازمان ملل، قطعنامه ۱۴۶/۳۴، ۱۷ دسامبر ۱۹۷۹ (قابلیت اجراء از ۳ ژوئن ۱۹۸۳) »

 

 

1. «کنوانسیون حمایت فیزیکی از مواد هسته ای «آژانس بین المللی انرژی اتمی، وین، ۳ مارس ۱۹۸۰» (قابلیت اجراء از ۸ فوریه ۱۹۸۷) »

 

 

1. پروتکل الحاقی به کنوانسیون ۱۹۷۱ «مقابله با اقدامات غیرقانونی خشونت بار در فرودگاه های که به خطوط هواپیمایی غیرنظامی خدمات می رسانند «مونترال، ۲۳ دسامبر ۱۹۷۱ » (قابلیت اجراء از ۶ آگوست ۱۹۸۹) »

 

 

1. «کنوانسیون مقابله با اعمال غیرقانونی که بر ضد امنیت دریانوردی صورت می گیرد «سازمان بین المللی دریانوردی، رم، ۱۰ مارس ۱۹۸۸» (قابلیت اجراءاز ۱ مارس ۱۹۹۲) »

 

 

1. «پروتکل مقابله با اعمال غیرقانوی که بر ضد امنیت سکوهای مستقر در فلات قاره صورت می گیرد» رم، ۱۰ مارس ۱۹۸۸ (قابلیت اجراء از ۱۰ مارس ۱۹۹۲)

 

 

1. «کنوانسیون علامت گذاری مواد انفجاری پلاستیکی برای کنترل و بازرسی «مونترال، ۱ مارس ۱۹۹۱» (قابلیت اجراء از ۲۱ ژوئن ۱۹۹۸)

 

 

1. «کنوانسیون بین المللی مقابله با بمب گذاری های تروریستی «مجمع عمومی، قطعنامه ۱۶۴/۵۲، ۱ دسامبر ۱۹۹۷» (قابلیت اجراء از ۲۳ مه ۲۰۰۱) »

 

 

1. «کنوانسیون بین المللی مقابله با تأمین مالی تروریسم «مجمع عمومی، قطعنامه ۱۰۹/۵۴، ۹ دسامبر ۱۹۹۹» (قابلیت اجراء از ۱۰ آوریل ۲۰۰۲) »

 

 

1. «کنوانسیون عربی مقابله با تروریسم «اتحادیه کشورهای عربی، قاهره، ۲۲ آوریل ۱۹۹۸» (قابلیت اجراء از ۷ مه ۱۹۹۹) »