برای دانلود متن کامل پایان نامه به سایت zusa.ir مراجعه نمایید.

مود خلافت و امامت بعد از ایشان به ۱۲ امام می‌رسد. شروعشان با امام علی و ختمشان با حضرت مهدی (علیهم‌السلام) است.
عزمیه معتقد است که با توجه به نظر بزرگان تصوف طبق نص پیامبر امامت با ائمه معصومین است؛ ولی خلافت به انتخاب مردم جامعه است. اهل‌بیت دارای ولایت باطنی هستند ولی ولایت ظاهری با انتخاب مردم انجام می‌شود. آن‌ها برای تقریب به ذهن جمهوری اسلامی ایران را مثال می‌زنند که رئیس‌جمهور با رأی مردم انتخاب می‌شود ولی رهبر این‌گونه نیست. همچنین بر اساس تفسیر ظاهری از شعر ابوالعزائم[۱۸۴] امام دوازدهم را ابوالعزائم می‌دانند[۱۸۵] و معتقدند که ائمه اثناعشر مُجدِّد نبودند؛ ولی ابوالعزائم امام مُجدِّد است.[۱۸۶]
اختلاف مسح و غسل در وضو
در بحث اختلاف اهل سنت و شیعه در کیفیت وضو خلاصه نظر عزمیه پس از بررسی ادله طرفین بر این است که شیعه بر این باور است که آیه وضو دلالت بر وجوب مسح پا دارد و هیچ روایتی آن را تخصیص نزده است. همچنین وضوی پیامبر، اصحاب و سایر مسلمانان تا زمان خلیفه سوم همین‌گونه بوده است. اهل سنت ضمن قبول قول شیعه معتقدند که عمل به امر خلیفه سوم، عمل به روایت پیامبر(صلی الله علیه و آله) است که سفارش به عمل به سنت پیامبر و سنت خلفایش کرده است. عزمیه هیچ‌کدام از نظرات را بر دیگری برتری نمی‌دهد؛ بلکه می‌گوید بنابراین که شیعه خلفای پیامبر را اهل‌بیت (علیهم‌السلام) می‌داند، نمی‌توان بر شیعه خرده‌ای گرفت که چرا طبق سنت خلفا عمل نمی‌کنند؛ بلکه برای جلوگیری از تفرقه هر گروه از مسلمانان بر اساس فهم خود عمل کنند.[۱۸۷]
اذان
گفتن فقره “حی علی خیر العمل” در اذان توسط شیعه را بدون اشکال می‌دانند؛ چراکه به نظرشان ازنظر تاریخی در زمان خلیفه دوم این فقره عوض شده است و شیعه عمل به سنت‌های صحابه را بر خود واجب نمی‌داند. همچنین گفتن فقره “أشهد أن علیا ولی الله” تشریع و بدعت نیست؛ چراکه جزو مستحبی است و در مقابل لعن به حضرت علی (علیه‌السلام) به وجود آمد.[۱۸۸]
فصل دوم: تقابل با سلفی گری در عزمیه
یکی از جریانات منتقد به تصوف، سلفی گری است. ریشههای این جریان در مصر به اوایل قرن بیستم برمیگردد. اختلاف بین این دو جریان از منابع معرفت و روش تفسیر و تفقه شروع میشود و در بسیاری از عقاید و اعمال تسری پیدا میکند. صوفیان همواره توسط سلفی‌ها به بدعت در دین و خرافه متهم میشوند. در مقابل تصوف از خود دفاع و عقاید سلفیها را برداشتی سطحی و به‌دوراز روح حقیقی دین میداند. در این فصل ابتدا به جریانشناسی سلفی گری در مصر از دیدگاه عزمیه پرداخته شده است. در ادامه تقابل علمی و عملی عزمیه با سلفی گری تبیین شده است.
جریانشناسی سلفی گری در مصر
ریشه‌های پیدایش جنبش سلفی در مصر به اوایل دهه دوم قرن بیستم برمی‌گردد. گرچه سال‌ها پیش جنبش اصلاح دینی توسط سید جمال‌الدین اسدآبادی (۱۸۳۸-۱۸۹۷ م) شکل گرفته بود؛ اما جنبش سلفی خود را وامدار این جریان نمی‌دانست و از آن فاصله می‌گرفت. نخستین حلقه‌های سلفی را می‌توان در رشید رضا و دوستانش مثل شیخ محب الدین الخطیب جست. مهم‌ترین جریانات سلفی مصر عبارت‌اند از:
الجمعیه الشرعیه لتعاون العاملین بالکتاب و السنته المحمدیه
گروه انصار سنت محمدی (جمعیه أنصار السنه المحمدیه)
جماعه الدعوه و التبلیغ
الدعوه السلفیه
جنبش سلفی برای اصلاح (حفص)
السلفیه الجامیه المدخلیه
شیوخ و علما
همچنین طبق برخی از تعاریف اخوان المسلمین نیز در رده جریانات سلفی قرار دارد. باوجوداینکه اختلافات میان جریان‌های سلفی مصر بنیادین نیست؛ ولی نمی‌توان آن‌ها را یک واحد غیرقابل طبقهبندی معرفی کرد.