خیلی زیاد، شرکت یا سود ندارد یا در حد ناجیز است

 

هزینه های
ورشکستگی

 

 

ناچیز، شرکت چند سرمایه گذاری جزئی دارد

 

نزولی

 

زیاد

 

زیاد

 

خیلی زیاد

 

هزینه های
نمایندگی

 

 

وجود ندارد

 

ناچیز

 

زیاد

 

زیاد

 

خیلی زیاد

 

نیاز به انعطاف
پذیری

 

(وکیلی فرد،۱۳۹۱، ص ۲۰۸)
۲-۱-۴- هزینه سرمایه
هر شرکتی دارای بازده و ریسک مخصوص به خود است و منابع مالی شرکت توسط صاحبان سهام عادی ( بصورت سرمایه و سود انباشته ) سهام ممتاز و صاحبان اوراق قرضه تامین شده است و هر یک از آنها بازده ای متناسب با ریسک خود را درخواست می نمایند، تامین این بازده، برای شرکت هزینه است لذا می توان هزینه سرمایه ی شرکت را حداقل بازده ای تعریف کرد که شرکت باید بدست آورد تا بازده مورد نظر سرمایه گذاران و صاحبان بدهی را تامین کند.
با توجه به این که هدف شرکت افزایش ثروت سهامداران است ، در صورتیکه نرخ بازده سرمایه گذاری بیشتر از نرخ هزینه ی سرمایه باشد و بدون افزایش ریسک ، نرخ بازده افزایش می یابد، این امر منجر به افزایش ثروت سهامداران خواهد شد. از آنجا که با افزایش بازده ،( سهامداران ممتاز و صاحبان بدهی بازده ثابتی دارند)، مازاد بازده اضافی متعلق به سهامداران عادی خواهد شد و نتیجتا ثروت سهامداران افزایش می یابد لذا نرخ هزینه ی سرمایه ی شرکت را می توان حداقل نرخ بازدهی دانست که شرکت باید باید بدست آورد تا ارزش شرکت تغییر نکند. ( تهرانی،۱۳۸۷، ص ۴۰۵) ساختار سرمایه چگونه باشد بهتر است و اگر شرکتی بخواهد منابع مالی جدید تهیه کند از چه منبع مالی استفاده کند و ساختار سرمایه ی خود را چگونه تعیین کند تا نتیجه مطلوب تری داشته باشد؟ با توجه به هدف مدیریت مالی که افزایش ارزش ثروت سهامداران است، هدف از تعیین ساختار سرمایه ، تعیین ترکیب منابع مالی به منظور به حداکثر رساندن ثروت سهامداران است. برای تعیین ساختار سرمایه مطلوب به دو عامل ریسک و بازده باید توجه شود.
بازده ، از نظر بازده ساختار سرمایه ای مطلوب تر است که سود هر سهم را افزایش دهد.
ریسک، از نظر ریسک ساختار سرمایه ای مطلوب تر است که ریسک شرکت را کاهش دهد. ( تهرانی،۱۳۸۷، ص ۴۱۳)
۲-۱-۵- ساختار سرمایه بهینه
ترکیب ایده آل بدهی و حقوق صاحبان سهام یک شرکت- ساختار سرمایه بهینه آن- ترکیبی است که ارزش شرکت را به حداکثر و هزینه ی سرمایه ی کلی آن را به حداقل می رساند. اگر از مالیات ، هزینه های بحران مالی و هر گونه نواقص دیگر بازار صرف نظر کنیم ، درمی یابیم که هیچ ترکیب ایده آلی برای بدهی و حقوق صاحبان سهام وجود ندارد. اگر اثر مالیات شرکت را در نظر بگیریم در میابیم که ساختار سرمایه اهمیت بسیاری دارد. مبنای نتیجه ی مزبور این است که هزینه ی بهره ی کاهنده مالیات است و بنابراین یک صرفه جویی مالیاتی ارزشمند ایجاد می کند. متاسفانه با توجه به این موضوع ، نتیجه می گیریم که ۱۰۰ درصد ساختار سرمایه ی بهینه از بدهی تشکیل می شود، چیری که در شرکت های سالم مشاهده نمی کنیم.
هزینه های بحران مالی جذابیت تامین مالی با بدهی را کاهش می دهند. با توجه به این مباحث نتیجه می گیریم که ساختار بهینه ی سرمایه نقطه ای است که خالص صرفه جویی مالیاتی ناشی از یک دلار بدهی اضافی ، دقیقا برابر با افزایش هزینه های مورد انتظار در بحران مالی باشد.
(جهانخانی و همکاران، ۱۳۹۰، ص ۳۶۲)
۲-۱-۶- چرخه ی عمر رشدی شرکت
هر شرکتی دارای چرخه عمر مشخصی می باشد که متناسب با نوع فعالیت و عملکرد آن ممکن است مدت زمان هر یک از دوره ها در چرخه مزبور متفاوت باشد.به تناسب رشد شرکت و بلوغ آنها جریانات نقدی و میزان ریسک آنها نیز از الگویی قابل پیش بینی تبعیت می کند. تصمیمات تامین مالی اتخاذ شده توسط شرکت منعکس کننده این تغییرات می باشد. می توان از لحاظ تئوریک چرخه عمر شرکت ها را به ۵ مرحله تقسیم کرد:
راه اندازی شرکت: شرکتی که پس از طی مراحل قانونی از طریق سرمایه مالکان و یا بدهی ( از بانک) تاسیس گردیده، فعالیت خود را آغاز می نماید.
توسعه : به محض اینکه شرکت موفق به جذب مشتریان گردید و جایگاهی برای خود در بازار فراهم نمود، به نظر می رسد که نیاز مالی بیشتری پیدا کند. از یک طرف وجه نقد داخلی شرکت محدود بوده و از طرفی دیگر سرمایه گذاری های جدید نیاز به منابع مالی بیشتری دارد. بنابراین ، مالکان به حقوق صاحبان سرمایه ی شرکت برای پر کردناین خلا توجه دارند. بدین منظور برخی از شرکت های سهامی عام در این موقعیت اقدام به انتشار سهام عادی جدید می نمایند.
رشد بالا(نرخ رشد بالا): شرکت های سهامی عام دارای طیف گسترده ای از راه های تامین منابع مالی مورد نیاز خود می باشند . معمولا شرکت های سهامی عام در این مرحله که فروش و سود شرکت دارای روند صعودی است، اقدام به انتشار سهام عادی می کنند.
بلوغ: در این مرحله شرکت در نتیجه سرمایه گذاری هایی که در دوره های قبل انجام داده، دارای وجه نقد و سودآوری کافی می باشد و تمایل کمتری به سرمایه گذاری مجدد دارد . شرکت در این مقطع عمده نیازهای خود را از طریق منابع داخلی تامین نموده و شیوه تامین مالی خارجی خود را تغییر می دهد.بدین ترتیب که بیشتر تمایل دارند از بدهی به عنوان استقراض از بانک یا اوراق قرضه شرکتی برای تامین نیازهای سرمایه گذاری خود

 

yle="box-sizing: inherit; width: 1104px;" width="531">